SEXUALITY: Ο κρητικός τρόπος ζωής σαν αντίδοτο στη σεξουαλική δυσκολία
Ο κρητικός τρόπος ζωής σαν αντίδοτο στη σεξουαλική δυσκολία - Πρώτη καταχώρηση: Τρίτη, 14/06/2011
Ο ρόλος της διατροφής και της κουλτούρας στην ερωτική ζωή των Κρητών
ΘΕΟΤΟΚΟΠΟΥΛΟΣ, ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ , ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ, ΞΥΛΟΥΡΗΣ, ΚΟΡΝΑΡΟΣ
Μια φυλή που στα γονίδια της μπορεί να συνθέτει αρμονικά την επαναστατική σκέψη στη τέχνη και στην πολιτική, μια φυλή που οραματίζεται χωρίς να χάνει την αίσθηση του μέτρου και του ρεαλισμού...
Στο Ζορμπά η σύγκρουση του γκρίζου της διανόησης με το Διονυσιακό της πράξης αποδεικνύουν διαλεκτικά πως ακόμα και στις μεγαλύτερες καταστροφές η ζωή και η χαρά, νικούν την θλίψη της σκέψης και την καταστροφολογική λογική της εξουσίας, όπως πολύ παραστατικά εκφράζεται με τον περίφημο χορό του Άντονυ Κουίν όταν καταρρέει το ορυχείο.
Ο Έγελος λέει πως η σκέψη περιγράφει πάντα τελευταία, μια ήδη γκρίζα πραγματικότητα. Στη Κρήτη όμως αυτό αναποδογυρίζεται αφού η ζωή και η χαρά, αλλά και η σκέψη που τις περιγράφει βρίσκει πάντα διαδρομές που στις πιο μελαγχολικές καταστάσεις ανασταίνει τον πεσμένο και τους ταπεινωμένους.
Η σεξουαλική ταυτότητα της Κρήτης άρα και το ερωτικό της σώμα κουβαλούν μνήμες από την μεγάλη ελεγεία του Ερωτόκριτου, «Εικόνες» από την μεγάλη τέχνη του Δομίνικου και σκέψεις για την αναγκαιότητα της ελευθερίας του Καζαντζάκη.
Αυτή η σοβαρή διανοητική προίκα δεν μένει όμως σαν μια ανοργασμική και άγονη ιδέα γιατί μπολιάζεται από τα Διονυσιακά συμπόσια όπου η ρακή, η λύρα και τα αφροδισιακά εδέσματα κάνουν χορό ισορροπώντας το πνεύμα που απαγορεύει και τη σάρκα που είναι ακόλαστη από τη φύση της.
Στην Κρήτη η φύση απλόχερα χαρίζει στους κατοίκους της μια εντροπία αισιοδοξίας και μέτρου γιατί το γαλάζιο του Αιγαίου σκοτεινιάζει από το γκρίζο βραχώδες τοπίο που βάζει όρια στην αμετροέπεια του νου, όταν περιτριγυρίζεται μόνο από φυσικούς παραδείσους που τα προσφέρουν όλα σε αφθονία.
Η λιτότητα της Κρητικής γης, όπου ο βράχος μαζί με την ελιά ισορροπούν σε ένα χορό ερωτικό εφοδιάζει την σεξουαλική υγεία στην αρχέγονη μορφή της με γερά αμυντικά εφόδια ικανά να αντισταθούν ακόμα και όταν ο Θεός βάζει σημάδι το «παλικάρι από τα Σφακιά».
Η πλούσια διανοητική παραγωγή όπου ο πολιτισμός της ευζωίας μαζί με την υπαρξιστική σκέψη σε ένα χορό δαιμονικό, με τις μουσικές, την ποίηση, τον ερωτικό λόγο στη καθημερινή γλώσσα να πλένονται με τις ηδονικές αναθυμιάσεις της ρακής και στα ακούσματα μιας Λύρας, που σαν λυγμός χαράς και λύπης μαζί, ισορροπεί το ερωτικό παραλήρημα.
Η Κρήτη θα τιμωρεί και θα ανθίσταται σε κάθε αμετροέπεια της μαζικής τρέλας που καλλιεργείται στη χώρα μας το τελευταίο διάστημα στεγνώνοντας την φυλή μας από τα τεράστια πλούτη μιας παράδοσης που ξεκινά από την Γένεση του Δία στα όρη της, που προχωρά στην παραγωγή του πρώτου οργανωμένου κράτους της Κνωσού για να δώσει στη συνεχεία αναγεννησιακή συγκίνηση με τον Δομίνικο Θεοτοκόπουλο που άλλαξε την τέχνη του μεσαίωνα, για να το διαδεχθεί η Ευρωπαϊκή υπαρξιστική σκέψη του Καζαντζάκη και ο πολιτικός ρεαλισμός του Ελευθέριου Βενιζέλου που αντίκρισε χωρίς πλέγματα τους Ευρωπαίους μεγιστάνες.
Σε μια νησίδα τόσο μακριά από το αποπνικτικό Βυζάντιο των Αθηνών, ο ερωτικός λόγος του Ερωτόκριτου και του Λουδοβίκου των Ανωγείων τροφοδοτούν με μυστικισμό και πάθος, σώματα και πελάγη που καμία μακροοικονομία δεν θα μπορέσει να αναχαιτίσει, καμία λογική πολιτική δεν θα ακρωτηριάσει, αφού μπροστά στην απλότητα του Σεληνόφωτος στο Λιβυκό πέλαγος, όλα τα όπλα της Δυτικής ορθοφροσύνης παθαίνουν αφλογιστία...
Εγώ πότε θα γίνω πατέρας;- Πρώτη καταχώρηση: Δευτέρα 09/05/2011
Αν τις τελευταίες δεκαετίες το «ασθενές» φύλο καταρρίπτει ένα – ένα τα προπύργια της ανδρικής «κυριαρχίας» και απολαμβάνει ίδια δικαιώματα στην εργασία, την κοινωνία, τις σχέσεις και την οικογένεια δημιουργώντας «ρίγη» συγκίνησης στον γυναικείο πληθυσμό, το τελευταίο από αυτά σίγουρα δεν το περίμενε και σίγουρα κανένας δεν το χαίρεται!!
Ανδρική υπογονιμότητα. Η αδυναμία ενός άνδρα να αποκτήσει φυσικούς απογόνους. Η αδυναμία ενός άνδρα να αποκτήσει «συνέχεια». Όλο και πιο πολύ , όλο και πιο συχνά και στην χώρα μας νέοι ή λιγότεροι νέοι άνδρες βρίσκονται αντιμέτωποι με την αδιανόητη διάγνωση της υπογονιμότητας. Αδιανόητη για τον ίδιο, αδιανόητη για την κοινωνία αδιανόητη για την σύντροφο τους αδιανόητη για την οικογένεια τους. Αδιανόητη γιατί σε χώρες όπως η δική μας η «συνέχεια» της οικογενειακής παράδοσης και του ονόματος είναι στενά συνυφασμένη με την απόκτηση παιδιού και μάλιστα αγοριού.
Αδιανόητη γιατί κοινωνικά και βιολογικά η γυναίκα επιλέγει τον σύντροφο της ζωής της με κριτήριο την ικανότητα του να της προσφέρει υγιείς και δυνατούς απογόνους. Και αυτό είναι φυσικό χαρακτηριστικό του είδους μας αν μη τι άλλο.
Μέχρι πολύ πρόσφατα στην ατομική, κοινωνική και ιατρική συνείδηση η αδυναμία απόκτησης ενός παιδιού ήταν σχεδόν αποκλειστική ευθύνη της γυναίκας. Χαρακτηριστικά ό έλεγχος του ζευγαριού ξεκινούσε – και ξεκινάει ακόμα και τώρα- από εκείνη. Το βιολογικό ρολόι υπήρχε μόνο για εκείνη. Ακόμα και η κοινωνική και ασφαλιστική μας οργάνωση είναι έτσι δομημένη για να «προλάβει» την αναπαραγωγική ηλικία της γυναίκας.
Ο μύθος του αρσενικού που μπορεί να κάνει παιδιά όποτε εκείνος το επιθυμεί καλά κρατεί.
Η πραγματικότητα όμως και εδώ μας διαψεύδει. Ο ανδρικός παράγοντας ευθύνεται όσο και ο γυναίκειος για την υπογονιμότητα ενός ζευγαριού, με δυστυχώς αυξανόμενες τάσεις. Ο άνδρας μπαίνει στο μικροσκόπιο της ιατρικής για τα χρονικά όρια , τις βιολογικές παραμέτρους και τα αδύνατα σημεία της αναπαραγωγικής του ικανότητας.
Σαφέστατα η παραγωγή σπερματοζωαρίων δεν έχει τα σκληρά όρια της παραγωγής ωαρίων. Δες εμμηνόπαυση. Η παραγωγή σπερματοζωαρίων δεν σταματά για τον άνδρα σε κάποια ηλικία. Για την ακρίβεια δεν σταματά ποτέ. Τα σπερματοζωάρια όμως είναι ίσως τα κύτταρα εκείνα του ανθρωπίνου σώματος που δέχονται την πιο αμείλικτη φυσική επιλογή. Είναι κύτταρα που γεννιούνται ανώριμα να επιτελέσουν αυτό για το οποίο έχουν δημιουργηθεί.
Πρέπει να ωριμάσουν μέσα από μια μακροχρόνια και δύσκολη διεργασία που γίνεται στις εκφορητικές οδούς του σπέρματος. Και πρέπει τέλος στην προσπάθεια τους να γονιμοποιήσουν το ωάριο να «βγουν» από το σώμα , να εκτεθούν στο εξωτερικό περιβάλλον και να διεισδύσουν σε ένα «ξένο» οργανισμό. Όποιος έχει παρακολουθήσει την ταινία του Woody Allen , μπορεί να έχει μια εικόνα του τι σημαίνει αυτό.
Τα σπερματοζωάρια για να φτάσουν στο στόχο τους πρέπει πρώτα από όλα να παραχθούν από το μόνο όργανο που είναι τόσο εκτεθειμένο σε εξωτερικούς παράγοντες. Ενώ οι ωοθήκες είναι καλά προφυλαγμένες στο εσωτερικό της κοιλίας, οι όρχεις εξαρτώνται από την εξωτερική και εσωτερική θερμοκρασία, την ακτινοβολία , ακόμα και τη φυσική, και την φυσιολογική «ταλαιπωρία»- άσκηση, τραυματισμοί, πίεση-.
Πρέπει να «περάσουν» και να παραμείνουν για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα σε δομές εξαιρετικά εύκολες να επηρεαστούν από φλεγμονές, μικρόβια- επιδιδυμίδες προστάτης σπερματοδόχες κύστεις κλπ,- και τέλος για να γονιμοποιήσουν πρέπει να αντέξουν ένα εξαιρετικά εχθρικό – αντίθετα από ότι νομίζαμε- περιβάλλον. Τον κόλπο, την μήτρα και τις σάλπιγγες. Περιβάλλον που μέσω τις φυσικής επιλογής θα αναζητήσει και θα βρει το καλύτερο ΕΝΑ σπερματοζωάριο για την γονιμοποίηση, ακόμα και να αυτά παράγονται κατά εκατομμύρια αν όχι δισεκατομμύρια στην ζωή ενός άνδρα.
Φλεγμονές στο αναπαραγωγικό σύστημα της γυναίκας, αντισπερμικά αντισώματα, διαταραχές του ακροσώματος είναι μερικά από τα εμπόδια για την φυσιολογική γονιμοποίηση που θα πρέπει να αντιμετωπίσει το σπερματοζωάριο. Ας μην ξεχνάμε εξάλλου ότι η φυσιολογική γονιμοποίηση αν όλα είναι καλά έχει 25% πιθανότητα να συμβεί!
Το σημαντικότερο όμως είναι ότι οι όρχεις δεν είναι αυτόνομα όργανα. Για να λειτουργήσουν χρειάζονται ορμόνες. Κυρίως τεστοστερόνη που οι ίδιοι παράγουν. Και η τεστοστερόνη μοιάζει στις μέρες μας να έχει χρονικούς περιορισμούς. Μετά τα 35 όλοι οι άνδρες βιώνουμε μια άλλοτε άλλη ελάττωση της ικανότητας μας για παραγωγή τεστοστερόνης.
Όχι σαν την εμμηνόπαυση. Θα πρέπει να γνωρίζουμε όμως ότι η παραγωγή, ο μεταβολισμός και χρησιμοποίηση της τεστοστερόνης εξαρτάται πολύ περισσότερο στον άνδρα από την γενική κατάσταση της υγείας του- παχυσαρκία, δυσλιπιδαιμία, θυρεοειδοπάθειες, μεταβολικό σύνδρομο, stress- νοσήματα τα οποία εμφανίζονται στην τρίτη και τέταρτη δεκαετία της ζωής, δεκαετίες που και στην χώρα μας επιλέγονται για την απόκτηση ενός παιδιού.
Ο άνδρας παράγει ένα «κουβά» τεστοστερόνη. Αλλά χρησιμοποιεί ένα μικρό μόνο μέρος αυτής. Και στις μέρες μας κάτι ή διατροφή- δες φυτοοιστρογόνα-, κάτι ό τρόπος της ζωής μας- έλλειψη άσκησης, φάρμακα για το παραμικρό, κάπνισμα κλπ- κάνουν τον «κουβά» αυτό όλο και άδειο!!
Ακριβώς όμως επειδή η παραγωγή σπερματοζωαρίων είναι τόσο «εκτεθειμένη» μας δίνει την δυνατότητα να προλάβουμε και να θεραπεύσουμε πολλές φορές τις διαταραχές της. Πρόληψη που σχετίζεται άμεσα με την γενική κατάσταση της υγείας, αλλά και την σεξουαλική, βιολογική και επαγγελματική ζωή ενός άνδρα και την συμπεριφορά του.
Σίγουρα το βιολογικό ρολόι ενός άνδρα - αναφορικά με την αναπαραγωγική του ικανότητα- δεν σταματά όπως εκείνο της γυναίκας. Θέλει σίγουρα όμως ένα καλό «κούρδισμα» πότε-πότε!!!
Το παραπάνω editorial υπογράφει ο Π. Δρέττας, Χειρουργός, Ουρολόγος-Ανδρολόγος, Δ/ντής του Ανδρολογικού Ινστιτούτου Αθηνών,
www.andrologia.gr
Όταν τα ταμπού πέφτουν και ο έρωτας γίνεται βουλιμία-Πρώτη καταχώρηση: Πέμπτη 07/04/2011
Υπάρχει ένας σύγχρονος προβληματισμός σε άνδρες και γυναίκες, ότι, παρά τη σεξουαλική απελευθέρωση άρα και τη χαλάρωση των ταμπού και των κανόνων, οι δυσκολίες της σεξουαλικής ζωής έχουν αυξηθεί. Η φράση «δεν υπάρχουν άνδρες πια» αλλά και η αντίστοιχη «δεν υπάρχουν γυναίκες» ακούγεται πολύ συχνά και βέβαια εκφράζει με παραδοξότητα ασφαλώς ότι, παρά την αφθονία και των δύο φύλων σε διαθεσιμότητα για σεξουαλική σχέση, οι άνθρωποι δεν είναι ευχαριστημένοι.
Μοιάζει να είναι μια διαμαρτυρία σιωπηλή και υποκριτική ταυτόχρονα, ότι ναι μεν σήμερα η ανεύρεση σεξουαλικής ηδονής αφθονεί, αλλά δεν ικανοποιεί... Ωστόσο, μη γυρίσουμε και στα παλιά, όπου ο γάμος και ο οίκος ανοχής ήταν συγκοινωνούντα δοχεία.
Στον έρωτα και στην επιθυμία οι άνθρωποι δεν κατανοούν πως υπάρχει ευθεία αναλογία ανάμεσα στη δυσκολία και τα εμπόδια μέχρι την ηδονική ανταμοιβή.
Η ανθρώπινη φύση στα βασικά ένστικτα για ζωή, όπως η πείνα, η δίψα, ο έρωτας, ο φόβος, έχει καλλιεργήσει στάδια δυσκολίας, για να υπάρχει και νόημα στην ανταμοιβή και εξάρτηση από αυτήν.
Ένα παράδειγμα, αν το φαγητό ήταν καθημερινά άφθονο και άθλιο σε μια υπερπροσφορά, δεν θα μας άρεσε και τότε θα πεθαίναμε από την πείνα.
Γι' αυτό, όταν πεινάμε, δεν τρώμε απλώς ένα καρβέλι ψωμί, αλλά το συνδυάζουμε με ποικίλες εκλεκτικές τροφές ή, όταν παραπεινάσουμε σε βαθμό στέρησης και τιμωρίας, τότε το πιο απλό τρόφιμο αποκτά φοβερή υπεραξία.
Στον έρωτα υπάρχει μια αντιστοιχία, η έντονη επιθυμία για τον άλλο υπάρχει όταν μας λείπει ή όταν η παραμόρφωση του αισθήματος κάνει το έλλειμμα μεγαλύτερο από ό,τι είναι στη πραγματικότητα και για αυτό και η επιθυμία να τον δούμε αποκτά τρομακτικές διαστάσεις «τρελός από έρωτα... λέμε».
Σκεφτείτε πόσο πιο ηδονικό είναι ένα ποτήρι νερό, όταν διψάμε, και πόσο αδιάφορο, όταν το έχουμε δίπλα μας, αλλά δεν μας χρειάζεται.
Η σημερινή κοινωνία της πληροφορίας και της τηλεόρασης, όπου οι άνθρωποι βλέπουν, αλλά δεν σκέφτονται, γιατί απλώς δεν προλαβαίνουν, αφού το μέσο δεν είναι ακόμα διαδραστικό, μοιάζει να οδηγείται σε μια παθητική στάση, όπου το «βλέπω» μπορεί να αντικαταστήσει το «κάνω».
Το παραπάνω editorial υπογράφει ο Κ. Κωνσταντινίδης, Χειρουργός, Ουρολόγος-Ανδρολόγος, Πρόεδρος του Ανδρολογικού Ινστιτούτου Αθηνών,
www.andrologia.gr
Αυξητική πέους: ιατρική πραγματικότητα ή ματαιοδοξία; -Πρώτη καταχώρηση: Δευτέρα 07/03/2011
Το πόσο μεγάλο πρέπει να είναι ένα πέος φαίνεται να απασχολεί όλη την ανδρική κοινωνία φανερά, ενώ τη γυναικεία υποκριτικά. Οι ανδρικές παρέες άλλα και οι εφηβικές αναμετρούνται στο μήκος του οργάνου τους και πρακτικά και λεκτικά (ο μεγάλος είναι ο προικισμένος). Οι γυναικείες παρέες σχολιάζουν με ειρωνικά χαμογέλα τα μικρά και με θαυμαστικά επιφωνήματα τα μεγάλα. Όλοι οι πολιτισμοί από ανατολή σε δύση με παρόμοιο τρόπο απεικονίζουν το μεγάλο με το ρωμαλέο και το γόνιμο και το μικρό στο πυρ το εξώτερο. Κάτι αντίστοιχο θα λέγαμε συμβαίνει και με το γυναικείο μαστό οπού το μέγεθος συμβολίζει την θηλυκότητα τη μητρότητα και τη σαγήνη, ενώ το μικρό τη στέρηση και το σεξουαλικό.
Η ιατρική επιστήμη θεωρεί και σωστά ότι το μέγεθος δεν έχει καμιά σχέση με την λειτουργικότητα και συμβουλεύει τους άνδρες να μην ασχολούνται γιατί προκαλούν άγχος στον εαυτό τους που δεν τους χρησιμεύει σε τίποτε. Η πιο κλασική συμβουλή είναι πως όλα τα μεγέθη είναι καλά φτάνει να κάνουν την δουλειά τους. Συνήθως στον ευρωπαϊκό πληθυσμό τα μεγέθη που κυριαρχούν είναι 13 -15 εκατοστά ενώ στους μαύρους πληθυσμούς είναι λίγο μεγαλύτερα.
Το άγχος των ανδρών είναι πολύ μεγαλύτερο από ότι εκφράζεται στην πραγματικότητα γιατί πίσω από το μέγεθος (δεν έχω μεγάλο) μπορεί να κρύβεται και δυστυχισμένη ερωτική ζωή ανεξάρτητη από το μήκος τους πέους. Πολλοί άνδρες έχουν υποστεί μια υποτιμητική συμπεριφορά από γυναίκες που για να τους πληγώσουν απαξίωσαν φανερά η με υπονοούμενα τη γεννητική τους ρωμαλεότητα. Άλλοι πάλι από μονοί τους συγκρινόμενοι, είτε με το φαντασιακό μέγεθος που έχουν στο κεφάλι τους, είτε στα γυμναστήρια με άλλους άνδρες ένιωσαν μειονεκτικοί.
Η σεξουαλική σεμνοτυφία που είναι κληρονομιά της δυτικής βικτωριανής ηθικής (βασίλισσα της Αγγλίας οπού έβαλε κανόνες αυστηρούς για το ντύσιμο και την απόκρυψη του σώματος για να μην προκαλείται το σεξουαλικό ένστικτο των ανθρώπων) δεν επιτρέπει και σήμερα ακόμα στους άνδρες και τις γυναίκες να ασχολούνται με τα ανατομικά του σεξ γιατί υποτιμά την ανθρωπινή υπόσταση και τη σοβαρότητα της σκέψης (ένας άνδρας που μίλα για το σεξ η μια γυναίκα για το μέγεθος) θα χαρακτηριζόταν περίεργα και υποτιμητικά.
Πάρα την γενικευμένη υποκρισία όμως υπάρχει ένα τμήμα του ανδρικού πληθυσμού που βιώνει με έντονο άγχος το μέγεθος του και αυτό μπορεί να οδηγήσει ακόμα και σε απόχη από το σεξ και σε ακραίες περιπτώσεις αυτοτραυματισμούς στην προσπάθεια να το μεγεθύνει με πρωτόγονες μεθόδους (τα sex shops είναι γεμάτα με συσκευές που τις διαφημίζουν ως μεγεθυντικές των οργάνων).
Η επίσημη ιατρική κοινότητα είναι επίσης αμήχανη για πως αντιμετωπίζει και χειρίζεται ο γιατρός τους άνδρες με αίτημα την αύξηση του μεγέθους. Υπάρχουν σήμερα κάποιες τεχνικές μεγέθυνσης που άλλοι πιστεύουν πως είναι αποτελεσματικές ενώ άλλοι τις σχολιάζουν σαν αχρείαστες με το επιχείρημα ότι η πηγή που άγχους είναι καθαρά ψυχολογικής αίτιας και όχι ανατομικής διαφοράς. Η αλήθεια είναι πως πρέπει ο γιατρός να αξιολογήσει την ψυχολογική ανάγκη του άνδρα για την αύξηση του μεγέθους κα να μην παίρνει θέση είτε υπέρ είτε κατά χωρίς μια συνολική αξιολόγηση της προσωπικότητας του. Όπως και στις γυναίκες με αυξητική μαστού που σήμερα είναι η πρώτη σε αριθμό επέμβαση που γίνεται παγκόσμια από πλαστικούς χειρουργούς.
Η αυξητική του πέους πρέπει να θεωρηθεί μια ανάγκη που πρέπει να αξιολογηθεί εξατομικευμένα χωρίς να καλλιεργείται από τους γιατρούς για οικονομικούς λογούς η ανάγκη αυτή. Η τεχνική που εφαρμόζεται σήμερα για την μεγέθυνση είναι απλή και αποτελεσματική μονό όταν γίνεται από έμπειρη ομάδα και συνίσταται στην αλλαγή της αναλογίας του μέσα και του έξω πεϊκού σώματος(εξελκυσμός).
Πολλοί γονείς έχουν άγχος για το μέγεθος του πέους των αγοριών τους ιδιαίτερα όταν παρατηρούν διάφορες ανάμεσα σε αδέλφια Αυτό που πρέπει να γνωρίζουν είναι πως δεν μπορεί κάνεις να αξιολογήσει το μέγεθος πριν την εφηβεία και γενικά να μην ανησυχούν γιατί σπάνια υπάρχει κάποια ανωμαλία που να συνδέεται με το μέγεθος του παιδικού φαλλού και να μην συνοδεύεται από κάποια πάθηση που οι παιδίατροι εύκολα παρατηρούν.
Βαριόμαστε το σεξ μέσα στον γάμο; - Πρώτη καταχώρηση: Δευτέρα 07/02/2011
O γάμος και το σεξ μοιάζει να μην έχουν καμία σχέση μεταξύ τους και το σεξ σήμερα είναι ο μέγας απών από την καθημερινότητα του γάμου. Οι έγγαμοι ξεκινούν με καλές προθέσεις και υπερβολικές επιθυμίες, στο τέλος της 7ετίας όμως, φαίνεται να εξοικειώνονται με την αποχή και την απαρχή των συγκρούσεων με πολλή γκρίνια και απιστία, με τελική κατάληξη το διαζύγιο.
Ο ρόλος της διατροφής και της κουλτούρας στην ερωτική ζωή των Κρητών
ΘΕΟΤΟΚΟΠΟΥΛΟΣ, ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ , ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ, ΞΥΛΟΥΡΗΣ, ΚΟΡΝΑΡΟΣ
Μια φυλή που στα γονίδια της μπορεί να συνθέτει αρμονικά την επαναστατική σκέψη στη τέχνη και στην πολιτική, μια φυλή που οραματίζεται χωρίς να χάνει την αίσθηση του μέτρου και του ρεαλισμού...
Στο Ζορμπά η σύγκρουση του γκρίζου της διανόησης με το Διονυσιακό της πράξης αποδεικνύουν διαλεκτικά πως ακόμα και στις μεγαλύτερες καταστροφές η ζωή και η χαρά, νικούν την θλίψη της σκέψης και την καταστροφολογική λογική της εξουσίας, όπως πολύ παραστατικά εκφράζεται με τον περίφημο χορό του Άντονυ Κουίν όταν καταρρέει το ορυχείο.
Ο Έγελος λέει πως η σκέψη περιγράφει πάντα τελευταία, μια ήδη γκρίζα πραγματικότητα. Στη Κρήτη όμως αυτό αναποδογυρίζεται αφού η ζωή και η χαρά, αλλά και η σκέψη που τις περιγράφει βρίσκει πάντα διαδρομές που στις πιο μελαγχολικές καταστάσεις ανασταίνει τον πεσμένο και τους ταπεινωμένους.
Η σεξουαλική ταυτότητα της Κρήτης άρα και το ερωτικό της σώμα κουβαλούν μνήμες από την μεγάλη ελεγεία του Ερωτόκριτου, «Εικόνες» από την μεγάλη τέχνη του Δομίνικου και σκέψεις για την αναγκαιότητα της ελευθερίας του Καζαντζάκη.
Αυτή η σοβαρή διανοητική προίκα δεν μένει όμως σαν μια ανοργασμική και άγονη ιδέα γιατί μπολιάζεται από τα Διονυσιακά συμπόσια όπου η ρακή, η λύρα και τα αφροδισιακά εδέσματα κάνουν χορό ισορροπώντας το πνεύμα που απαγορεύει και τη σάρκα που είναι ακόλαστη από τη φύση της.
Στην Κρήτη η φύση απλόχερα χαρίζει στους κατοίκους της μια εντροπία αισιοδοξίας και μέτρου γιατί το γαλάζιο του Αιγαίου σκοτεινιάζει από το γκρίζο βραχώδες τοπίο που βάζει όρια στην αμετροέπεια του νου, όταν περιτριγυρίζεται μόνο από φυσικούς παραδείσους που τα προσφέρουν όλα σε αφθονία.
Η λιτότητα της Κρητικής γης, όπου ο βράχος μαζί με την ελιά ισορροπούν σε ένα χορό ερωτικό εφοδιάζει την σεξουαλική υγεία στην αρχέγονη μορφή της με γερά αμυντικά εφόδια ικανά να αντισταθούν ακόμα και όταν ο Θεός βάζει σημάδι το «παλικάρι από τα Σφακιά».
Η πλούσια διανοητική παραγωγή όπου ο πολιτισμός της ευζωίας μαζί με την υπαρξιστική σκέψη σε ένα χορό δαιμονικό, με τις μουσικές, την ποίηση, τον ερωτικό λόγο στη καθημερινή γλώσσα να πλένονται με τις ηδονικές αναθυμιάσεις της ρακής και στα ακούσματα μιας Λύρας, που σαν λυγμός χαράς και λύπης μαζί, ισορροπεί το ερωτικό παραλήρημα.
Η Κρήτη θα τιμωρεί και θα ανθίσταται σε κάθε αμετροέπεια της μαζικής τρέλας που καλλιεργείται στη χώρα μας το τελευταίο διάστημα στεγνώνοντας την φυλή μας από τα τεράστια πλούτη μιας παράδοσης που ξεκινά από την Γένεση του Δία στα όρη της, που προχωρά στην παραγωγή του πρώτου οργανωμένου κράτους της Κνωσού για να δώσει στη συνεχεία αναγεννησιακή συγκίνηση με τον Δομίνικο Θεοτοκόπουλο που άλλαξε την τέχνη του μεσαίωνα, για να το διαδεχθεί η Ευρωπαϊκή υπαρξιστική σκέψη του Καζαντζάκη και ο πολιτικός ρεαλισμός του Ελευθέριου Βενιζέλου που αντίκρισε χωρίς πλέγματα τους Ευρωπαίους μεγιστάνες.
Σε μια νησίδα τόσο μακριά από το αποπνικτικό Βυζάντιο των Αθηνών, ο ερωτικός λόγος του Ερωτόκριτου και του Λουδοβίκου των Ανωγείων τροφοδοτούν με μυστικισμό και πάθος, σώματα και πελάγη που καμία μακροοικονομία δεν θα μπορέσει να αναχαιτίσει, καμία λογική πολιτική δεν θα ακρωτηριάσει, αφού μπροστά στην απλότητα του Σεληνόφωτος στο Λιβυκό πέλαγος, όλα τα όπλα της Δυτικής ορθοφροσύνης παθαίνουν αφλογιστία...
Εγώ πότε θα γίνω πατέρας;- Πρώτη καταχώρηση: Δευτέρα 09/05/2011
Αν τις τελευταίες δεκαετίες το «ασθενές» φύλο καταρρίπτει ένα – ένα τα προπύργια της ανδρικής «κυριαρχίας» και απολαμβάνει ίδια δικαιώματα στην εργασία, την κοινωνία, τις σχέσεις και την οικογένεια δημιουργώντας «ρίγη» συγκίνησης στον γυναικείο πληθυσμό, το τελευταίο από αυτά σίγουρα δεν το περίμενε και σίγουρα κανένας δεν το χαίρεται!!
Ανδρική υπογονιμότητα. Η αδυναμία ενός άνδρα να αποκτήσει φυσικούς απογόνους. Η αδυναμία ενός άνδρα να αποκτήσει «συνέχεια». Όλο και πιο πολύ , όλο και πιο συχνά και στην χώρα μας νέοι ή λιγότεροι νέοι άνδρες βρίσκονται αντιμέτωποι με την αδιανόητη διάγνωση της υπογονιμότητας. Αδιανόητη για τον ίδιο, αδιανόητη για την κοινωνία αδιανόητη για την σύντροφο τους αδιανόητη για την οικογένεια τους. Αδιανόητη γιατί σε χώρες όπως η δική μας η «συνέχεια» της οικογενειακής παράδοσης και του ονόματος είναι στενά συνυφασμένη με την απόκτηση παιδιού και μάλιστα αγοριού.
Αδιανόητη γιατί κοινωνικά και βιολογικά η γυναίκα επιλέγει τον σύντροφο της ζωής της με κριτήριο την ικανότητα του να της προσφέρει υγιείς και δυνατούς απογόνους. Και αυτό είναι φυσικό χαρακτηριστικό του είδους μας αν μη τι άλλο.
Μέχρι πολύ πρόσφατα στην ατομική, κοινωνική και ιατρική συνείδηση η αδυναμία απόκτησης ενός παιδιού ήταν σχεδόν αποκλειστική ευθύνη της γυναίκας. Χαρακτηριστικά ό έλεγχος του ζευγαριού ξεκινούσε – και ξεκινάει ακόμα και τώρα- από εκείνη. Το βιολογικό ρολόι υπήρχε μόνο για εκείνη. Ακόμα και η κοινωνική και ασφαλιστική μας οργάνωση είναι έτσι δομημένη για να «προλάβει» την αναπαραγωγική ηλικία της γυναίκας.
Ο μύθος του αρσενικού που μπορεί να κάνει παιδιά όποτε εκείνος το επιθυμεί καλά κρατεί.
Η πραγματικότητα όμως και εδώ μας διαψεύδει. Ο ανδρικός παράγοντας ευθύνεται όσο και ο γυναίκειος για την υπογονιμότητα ενός ζευγαριού, με δυστυχώς αυξανόμενες τάσεις. Ο άνδρας μπαίνει στο μικροσκόπιο της ιατρικής για τα χρονικά όρια , τις βιολογικές παραμέτρους και τα αδύνατα σημεία της αναπαραγωγικής του ικανότητας.
Σαφέστατα η παραγωγή σπερματοζωαρίων δεν έχει τα σκληρά όρια της παραγωγής ωαρίων. Δες εμμηνόπαυση. Η παραγωγή σπερματοζωαρίων δεν σταματά για τον άνδρα σε κάποια ηλικία. Για την ακρίβεια δεν σταματά ποτέ. Τα σπερματοζωάρια όμως είναι ίσως τα κύτταρα εκείνα του ανθρωπίνου σώματος που δέχονται την πιο αμείλικτη φυσική επιλογή. Είναι κύτταρα που γεννιούνται ανώριμα να επιτελέσουν αυτό για το οποίο έχουν δημιουργηθεί.
Πρέπει να ωριμάσουν μέσα από μια μακροχρόνια και δύσκολη διεργασία που γίνεται στις εκφορητικές οδούς του σπέρματος. Και πρέπει τέλος στην προσπάθεια τους να γονιμοποιήσουν το ωάριο να «βγουν» από το σώμα , να εκτεθούν στο εξωτερικό περιβάλλον και να διεισδύσουν σε ένα «ξένο» οργανισμό. Όποιος έχει παρακολουθήσει την ταινία του Woody Allen , μπορεί να έχει μια εικόνα του τι σημαίνει αυτό.
Τα σπερματοζωάρια για να φτάσουν στο στόχο τους πρέπει πρώτα από όλα να παραχθούν από το μόνο όργανο που είναι τόσο εκτεθειμένο σε εξωτερικούς παράγοντες. Ενώ οι ωοθήκες είναι καλά προφυλαγμένες στο εσωτερικό της κοιλίας, οι όρχεις εξαρτώνται από την εξωτερική και εσωτερική θερμοκρασία, την ακτινοβολία , ακόμα και τη φυσική, και την φυσιολογική «ταλαιπωρία»- άσκηση, τραυματισμοί, πίεση-.
Πρέπει να «περάσουν» και να παραμείνουν για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα σε δομές εξαιρετικά εύκολες να επηρεαστούν από φλεγμονές, μικρόβια- επιδιδυμίδες προστάτης σπερματοδόχες κύστεις κλπ,- και τέλος για να γονιμοποιήσουν πρέπει να αντέξουν ένα εξαιρετικά εχθρικό – αντίθετα από ότι νομίζαμε- περιβάλλον. Τον κόλπο, την μήτρα και τις σάλπιγγες. Περιβάλλον που μέσω τις φυσικής επιλογής θα αναζητήσει και θα βρει το καλύτερο ΕΝΑ σπερματοζωάριο για την γονιμοποίηση, ακόμα και να αυτά παράγονται κατά εκατομμύρια αν όχι δισεκατομμύρια στην ζωή ενός άνδρα.
Φλεγμονές στο αναπαραγωγικό σύστημα της γυναίκας, αντισπερμικά αντισώματα, διαταραχές του ακροσώματος είναι μερικά από τα εμπόδια για την φυσιολογική γονιμοποίηση που θα πρέπει να αντιμετωπίσει το σπερματοζωάριο. Ας μην ξεχνάμε εξάλλου ότι η φυσιολογική γονιμοποίηση αν όλα είναι καλά έχει 25% πιθανότητα να συμβεί!
Το σημαντικότερο όμως είναι ότι οι όρχεις δεν είναι αυτόνομα όργανα. Για να λειτουργήσουν χρειάζονται ορμόνες. Κυρίως τεστοστερόνη που οι ίδιοι παράγουν. Και η τεστοστερόνη μοιάζει στις μέρες μας να έχει χρονικούς περιορισμούς. Μετά τα 35 όλοι οι άνδρες βιώνουμε μια άλλοτε άλλη ελάττωση της ικανότητας μας για παραγωγή τεστοστερόνης.
Όχι σαν την εμμηνόπαυση. Θα πρέπει να γνωρίζουμε όμως ότι η παραγωγή, ο μεταβολισμός και χρησιμοποίηση της τεστοστερόνης εξαρτάται πολύ περισσότερο στον άνδρα από την γενική κατάσταση της υγείας του- παχυσαρκία, δυσλιπιδαιμία, θυρεοειδοπάθειες, μεταβολικό σύνδρομο, stress- νοσήματα τα οποία εμφανίζονται στην τρίτη και τέταρτη δεκαετία της ζωής, δεκαετίες που και στην χώρα μας επιλέγονται για την απόκτηση ενός παιδιού.
Ο άνδρας παράγει ένα «κουβά» τεστοστερόνη. Αλλά χρησιμοποιεί ένα μικρό μόνο μέρος αυτής. Και στις μέρες μας κάτι ή διατροφή- δες φυτοοιστρογόνα-, κάτι ό τρόπος της ζωής μας- έλλειψη άσκησης, φάρμακα για το παραμικρό, κάπνισμα κλπ- κάνουν τον «κουβά» αυτό όλο και άδειο!!
Ακριβώς όμως επειδή η παραγωγή σπερματοζωαρίων είναι τόσο «εκτεθειμένη» μας δίνει την δυνατότητα να προλάβουμε και να θεραπεύσουμε πολλές φορές τις διαταραχές της. Πρόληψη που σχετίζεται άμεσα με την γενική κατάσταση της υγείας, αλλά και την σεξουαλική, βιολογική και επαγγελματική ζωή ενός άνδρα και την συμπεριφορά του.
Σίγουρα το βιολογικό ρολόι ενός άνδρα - αναφορικά με την αναπαραγωγική του ικανότητα- δεν σταματά όπως εκείνο της γυναίκας. Θέλει σίγουρα όμως ένα καλό «κούρδισμα» πότε-πότε!!!
Το παραπάνω editorial υπογράφει ο Π. Δρέττας, Χειρουργός, Ουρολόγος-Ανδρολόγος, Δ/ντής του Ανδρολογικού Ινστιτούτου Αθηνών,
www.andrologia.gr
Όταν τα ταμπού πέφτουν και ο έρωτας γίνεται βουλιμία-Πρώτη καταχώρηση: Πέμπτη 07/04/2011
Υπάρχει ένας σύγχρονος προβληματισμός σε άνδρες και γυναίκες, ότι, παρά τη σεξουαλική απελευθέρωση άρα και τη χαλάρωση των ταμπού και των κανόνων, οι δυσκολίες της σεξουαλικής ζωής έχουν αυξηθεί. Η φράση «δεν υπάρχουν άνδρες πια» αλλά και η αντίστοιχη «δεν υπάρχουν γυναίκες» ακούγεται πολύ συχνά και βέβαια εκφράζει με παραδοξότητα ασφαλώς ότι, παρά την αφθονία και των δύο φύλων σε διαθεσιμότητα για σεξουαλική σχέση, οι άνθρωποι δεν είναι ευχαριστημένοι.
Μοιάζει να είναι μια διαμαρτυρία σιωπηλή και υποκριτική ταυτόχρονα, ότι ναι μεν σήμερα η ανεύρεση σεξουαλικής ηδονής αφθονεί, αλλά δεν ικανοποιεί... Ωστόσο, μη γυρίσουμε και στα παλιά, όπου ο γάμος και ο οίκος ανοχής ήταν συγκοινωνούντα δοχεία.
Στον έρωτα και στην επιθυμία οι άνθρωποι δεν κατανοούν πως υπάρχει ευθεία αναλογία ανάμεσα στη δυσκολία και τα εμπόδια μέχρι την ηδονική ανταμοιβή.
Η ανθρώπινη φύση στα βασικά ένστικτα για ζωή, όπως η πείνα, η δίψα, ο έρωτας, ο φόβος, έχει καλλιεργήσει στάδια δυσκολίας, για να υπάρχει και νόημα στην ανταμοιβή και εξάρτηση από αυτήν.
Ένα παράδειγμα, αν το φαγητό ήταν καθημερινά άφθονο και άθλιο σε μια υπερπροσφορά, δεν θα μας άρεσε και τότε θα πεθαίναμε από την πείνα.
Γι' αυτό, όταν πεινάμε, δεν τρώμε απλώς ένα καρβέλι ψωμί, αλλά το συνδυάζουμε με ποικίλες εκλεκτικές τροφές ή, όταν παραπεινάσουμε σε βαθμό στέρησης και τιμωρίας, τότε το πιο απλό τρόφιμο αποκτά φοβερή υπεραξία.
Στον έρωτα υπάρχει μια αντιστοιχία, η έντονη επιθυμία για τον άλλο υπάρχει όταν μας λείπει ή όταν η παραμόρφωση του αισθήματος κάνει το έλλειμμα μεγαλύτερο από ό,τι είναι στη πραγματικότητα και για αυτό και η επιθυμία να τον δούμε αποκτά τρομακτικές διαστάσεις «τρελός από έρωτα... λέμε».
Σκεφτείτε πόσο πιο ηδονικό είναι ένα ποτήρι νερό, όταν διψάμε, και πόσο αδιάφορο, όταν το έχουμε δίπλα μας, αλλά δεν μας χρειάζεται.
Η σημερινή κοινωνία της πληροφορίας και της τηλεόρασης, όπου οι άνθρωποι βλέπουν, αλλά δεν σκέφτονται, γιατί απλώς δεν προλαβαίνουν, αφού το μέσο δεν είναι ακόμα διαδραστικό, μοιάζει να οδηγείται σε μια παθητική στάση, όπου το «βλέπω» μπορεί να αντικαταστήσει το «κάνω».
Το παραπάνω editorial υπογράφει ο Κ. Κωνσταντινίδης, Χειρουργός, Ουρολόγος-Ανδρολόγος, Πρόεδρος του Ανδρολογικού Ινστιτούτου Αθηνών,
www.andrologia.gr
Αυξητική πέους: ιατρική πραγματικότητα ή ματαιοδοξία; -Πρώτη καταχώρηση: Δευτέρα 07/03/2011
Το πόσο μεγάλο πρέπει να είναι ένα πέος φαίνεται να απασχολεί όλη την ανδρική κοινωνία φανερά, ενώ τη γυναικεία υποκριτικά. Οι ανδρικές παρέες άλλα και οι εφηβικές αναμετρούνται στο μήκος του οργάνου τους και πρακτικά και λεκτικά (ο μεγάλος είναι ο προικισμένος). Οι γυναικείες παρέες σχολιάζουν με ειρωνικά χαμογέλα τα μικρά και με θαυμαστικά επιφωνήματα τα μεγάλα. Όλοι οι πολιτισμοί από ανατολή σε δύση με παρόμοιο τρόπο απεικονίζουν το μεγάλο με το ρωμαλέο και το γόνιμο και το μικρό στο πυρ το εξώτερο. Κάτι αντίστοιχο θα λέγαμε συμβαίνει και με το γυναικείο μαστό οπού το μέγεθος συμβολίζει την θηλυκότητα τη μητρότητα και τη σαγήνη, ενώ το μικρό τη στέρηση και το σεξουαλικό.
Η ιατρική επιστήμη θεωρεί και σωστά ότι το μέγεθος δεν έχει καμιά σχέση με την λειτουργικότητα και συμβουλεύει τους άνδρες να μην ασχολούνται γιατί προκαλούν άγχος στον εαυτό τους που δεν τους χρησιμεύει σε τίποτε. Η πιο κλασική συμβουλή είναι πως όλα τα μεγέθη είναι καλά φτάνει να κάνουν την δουλειά τους. Συνήθως στον ευρωπαϊκό πληθυσμό τα μεγέθη που κυριαρχούν είναι 13 -15 εκατοστά ενώ στους μαύρους πληθυσμούς είναι λίγο μεγαλύτερα.Το άγχος των ανδρών είναι πολύ μεγαλύτερο από ότι εκφράζεται στην πραγματικότητα γιατί πίσω από το μέγεθος (δεν έχω μεγάλο) μπορεί να κρύβεται και δυστυχισμένη ερωτική ζωή ανεξάρτητη από το μήκος τους πέους. Πολλοί άνδρες έχουν υποστεί μια υποτιμητική συμπεριφορά από γυναίκες που για να τους πληγώσουν απαξίωσαν φανερά η με υπονοούμενα τη γεννητική τους ρωμαλεότητα. Άλλοι πάλι από μονοί τους συγκρινόμενοι, είτε με το φαντασιακό μέγεθος που έχουν στο κεφάλι τους, είτε στα γυμναστήρια με άλλους άνδρες ένιωσαν μειονεκτικοί.
Η σεξουαλική σεμνοτυφία που είναι κληρονομιά της δυτικής βικτωριανής ηθικής (βασίλισσα της Αγγλίας οπού έβαλε κανόνες αυστηρούς για το ντύσιμο και την απόκρυψη του σώματος για να μην προκαλείται το σεξουαλικό ένστικτο των ανθρώπων) δεν επιτρέπει και σήμερα ακόμα στους άνδρες και τις γυναίκες να ασχολούνται με τα ανατομικά του σεξ γιατί υποτιμά την ανθρωπινή υπόσταση και τη σοβαρότητα της σκέψης (ένας άνδρας που μίλα για το σεξ η μια γυναίκα για το μέγεθος) θα χαρακτηριζόταν περίεργα και υποτιμητικά.
Πάρα την γενικευμένη υποκρισία όμως υπάρχει ένα τμήμα του ανδρικού πληθυσμού που βιώνει με έντονο άγχος το μέγεθος του και αυτό μπορεί να οδηγήσει ακόμα και σε απόχη από το σεξ και σε ακραίες περιπτώσεις αυτοτραυματισμούς στην προσπάθεια να το μεγεθύνει με πρωτόγονες μεθόδους (τα sex shops είναι γεμάτα με συσκευές που τις διαφημίζουν ως μεγεθυντικές των οργάνων).
Η επίσημη ιατρική κοινότητα είναι επίσης αμήχανη για πως αντιμετωπίζει και χειρίζεται ο γιατρός τους άνδρες με αίτημα την αύξηση του μεγέθους. Υπάρχουν σήμερα κάποιες τεχνικές μεγέθυνσης που άλλοι πιστεύουν πως είναι αποτελεσματικές ενώ άλλοι τις σχολιάζουν σαν αχρείαστες με το επιχείρημα ότι η πηγή που άγχους είναι καθαρά ψυχολογικής αίτιας και όχι ανατομικής διαφοράς. Η αλήθεια είναι πως πρέπει ο γιατρός να αξιολογήσει την ψυχολογική ανάγκη του άνδρα για την αύξηση του μεγέθους κα να μην παίρνει θέση είτε υπέρ είτε κατά χωρίς μια συνολική αξιολόγηση της προσωπικότητας του. Όπως και στις γυναίκες με αυξητική μαστού που σήμερα είναι η πρώτη σε αριθμό επέμβαση που γίνεται παγκόσμια από πλαστικούς χειρουργούς.
Η αυξητική του πέους πρέπει να θεωρηθεί μια ανάγκη που πρέπει να αξιολογηθεί εξατομικευμένα χωρίς να καλλιεργείται από τους γιατρούς για οικονομικούς λογούς η ανάγκη αυτή. Η τεχνική που εφαρμόζεται σήμερα για την μεγέθυνση είναι απλή και αποτελεσματική μονό όταν γίνεται από έμπειρη ομάδα και συνίσταται στην αλλαγή της αναλογίας του μέσα και του έξω πεϊκού σώματος(εξελκυσμός).
Πολλοί γονείς έχουν άγχος για το μέγεθος του πέους των αγοριών τους ιδιαίτερα όταν παρατηρούν διάφορες ανάμεσα σε αδέλφια Αυτό που πρέπει να γνωρίζουν είναι πως δεν μπορεί κάνεις να αξιολογήσει το μέγεθος πριν την εφηβεία και γενικά να μην ανησυχούν γιατί σπάνια υπάρχει κάποια ανωμαλία που να συνδέεται με το μέγεθος του παιδικού φαλλού και να μην συνοδεύεται από κάποια πάθηση που οι παιδίατροι εύκολα παρατηρούν.
Βαριόμαστε το σεξ μέσα στον γάμο; - Πρώτη καταχώρηση: Δευτέρα 07/02/2011
O γάμος και το σεξ μοιάζει να μην έχουν καμία σχέση μεταξύ τους και το σεξ σήμερα είναι ο μέγας απών από την καθημερινότητα του γάμου. Οι έγγαμοι ξεκινούν με καλές προθέσεις και υπερβολικές επιθυμίες, στο τέλος της 7ετίας όμως, φαίνεται να εξοικειώνονται με την αποχή και την απαρχή των συγκρούσεων με πολλή γκρίνια και απιστία, με τελική κατάληξη το διαζύγιο.
Μήπως, τελικά, ο γάμος είναι μια συνθήκη που, ενώ κυριάρχησε ως θεσμός για αιώνες, σήμερα πνέει τα λοίσθια στην εποχή της ατομικότητας και της ισότητας των φύλων; Μήπως η εξομοίωση των φύλων οδηγεί στην ομοιοπληξία (αυτό που μου μοιάζει), η οποία στερεί την απαραίτητη φαντασία για σεξουαλική ηδονή; Μήπως ο γάμος έχει καταλήξει να είναι απλώς συμβόλαιο οικονομικό και κοινωνικό, όπου το συναίσθημα και το πάθος απουσιάζουν;
Τα ζευγάρια, ξεκινώντας την κοινή τους ζωή, απολαμβάνουν αυθόρμητα το σεξ σχεδόν καθημερινά και ισχυρίζονται ότι αυτό θα κρατήσει για πολλά χρόνια. Διότι η ερωτική επαφή και η σεξουαλική ταύτιση είναι η ενέργεια που τροφοδοτεί δύο ανθρώπους να φτάσουν στον γάμο και την ευτυχία. Αυτό, δυστυχώς, διαρκεί πολύ λίγο. Στο ερώτημα γιατί ο 7ος χρόνος του γάμου και όχι ο 2ος ή ο 10ος είναι η κρίσιμη καμπή στην ερωτική ζωή των παντρεμένων, δεν υπάρχει, τουλάχιστον μέχρι σήμερα, επιστημονική απάντηση.
Δυστυχώς όμως, αυτό ισχύει σχεδόν ως συνθήκη, όχι μόνο στη χώρα μας αλλά και διεθνώς. Eξάλλου, στη Γερμανική Βουλή κάποια στιγμή είχε προταθεί από γυναίκα βουλευτή η λύση του γάμου στον 7ο χρόνο υποχρεωτικά και η συνέχισή του μόνο εάν υπάρχει συναίνεση και των δύο συντρόφων. Και εδώ ακριβώς είναι η στιγμή που αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση, όπου η απιστία και η αναζήτηση νέων ερωτικών συντρόφων παίρνει θέση στη ζωή των παντρεμένων ζευγαριών, οδηγώντας τη σχέση στην καταστροφή, ενώ παρατηρούμε ότι τα ποσοστά απιστίας, στις γυναίκες κυρίως, αυξάνονται κατακόρυφα.
Αιτία αυτής της κατάστασης είναι η κάθετη μείωση της επιθυμίας, δηλώνοντας και οι δύο ότι δεν νιώθουν καμία ερωτική έλξη για τον άλλον.
Υπάρχει ερμηνεία για αυτό;
Σήμερα οι ερμηνείες που επικρατούν για τη μείωση της επιθυμίας στις μόνιμες σχέσεις είναι:
- H βιολογική, η οποία αφορά στα γονίδιά μας που είναι από τη φύση τους πολυγαμικά, επιβιώνοντας το καλύτερο, γι’ αυτό υπάρχει και η εξέλιξη στο ανθρώπινο είδος. Έρευνες έχουν ανακαλύψει γονίδια έκφρασης διαφορετικής σεξουαλικής συμπεριφοράς σε ανθρώπους με έντονη σεξουαλική δραστηριότητα και αντίστοιχα σε ανθρώπους με χαμηλή σεξουαλική δραστηριότητα. Επίσης, στις μακροχρόνιες σχέσεις, τα ανδρογόνα, που είναι οι επιθετικές ορμόνες που κινητοποιούν τον μεν άνδρα να κατακτήσει, τη δε γυναίκα να επιλέξει, φαίνεται να μειώνονται, άρα το βιολογικό κίνητρο εξασθενεί. Εδώ παρατηρούμε, επίσης, και το σύνδρομο της ομοιοπληξίας. Όπως προκύπτει από πειράματα, ο συγχρωτισμός και η εξοικείωση φέρνουν απέχθεια για σωματική επαφή. Αυτό διαπιστώνεται και από απλή παρατήρηση, ότι δηλαδή πολύ δύσκολα οι συγγενείς ερωτεύονται μεταξύ τους (οι εξαιρέσεις αιμομικτικής διάθεσης και συμπεριφοράς ενισχύουν αυτόν τον κανόνα).
- H ψυχολογική, σύμφωνα με την οποία, η επιθυμία, ένα συναίσθημα επιθετικό, υποκαθίσταται από την αγάπη και την τρυφερότητα αφαιρώντας από το ζευγάρι, το παιχνίδι της διεκδίκησης και της κατάκτησης.
- H πολιτισμική, ο γάμος δηλ. νομιμοποιεί αυτό που στο μυαλό του καθενός είναι παράνομο. H διαπίστωση, ότι, όταν αγαπώ, δεν ποθώ και, όταν ποθώ, δεν αγαπώ, μοιάζει να ερμηνεύει την υποκατάσταση των ορμητικών σεξουαλικών ενστίκτων με πιο κοινωνικά και καθώς πρέπει συναισθήματα με ιδεολογική υπεροχή.
Συμπερασματικά, η αναπαραγωγική δέσμευση του ζευγαριού φαίνεται πως δεν είναι σήμερα αρκετή για να κρατήσει τα δύο φύλα ενωμένα. Αυτό δείχνουν τόσο τα υψηλά ποσοστά απιστίας όσο και ο μεγάλος αριθμός των διαζυγίων, κυρίως στον κρίσιμο 7ο χρόνο του γάμου.
Παρ’ όλα αυτά, στην εποχή του στρες και της αβεβαιότητας, ίσως, να πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε την αξία των θεμελιωδών σχέσεων της ζωής μας και να κατανοήσουμε πως η συζυγική σχέση μπορεί να αποτελέσει και μια ερωτική σχέση, αν δεν λειτουργήσουμε μέσα σε νόρμες και «καταπιεστικά» καθεστώτα. Μοιάζει τελικά η επιλογή να είναι ως ένα σημείο προσωπική και να χρειάζεται πολλή προσπάθεια.
Γιατί οι άνδρες επιλέγουν τον πληρωμένο έρωτα; -Πρώτη καταχώρηση: Παρασκευή 07/01/2011
Η ερώτηση μπορεί να ακούγεται απλοϊκή και η απάντηση αυτονόητη, αλλά δεν υπάρχει στην πράξη καμία ουσιαστική έρευνα για το προφίλ των ανδρών και τα κίνητρά τους για το πληρωμένο σεξ.
Πρόσφατη έρευνα στο Λονδίνο, που επιχείρησε να διασαφηνίσει τους λόγους που οδηγούν στην αναζήτηση του πληρωμένου έρωτα σε άνδρες που είχαν τέτοιες εμπειρίες στο παρελθόν, δίνει μια πρώτη εικόνα. Ανάμεσα στους λόγους ήταν η μοναξιά, η επιθυμία για «καθαρό σεξ», ενώ υπήρξαν ερωτηθέντες που δήλωσαν πως «δεν τρέχει τίποτα» ή «είναι σαν να πίνεις μια μπίρα».Η πορνεία και το πληρωμένο σεξ φαίνεται πως διιστορικά από τις αρχαίες ιέρειες μέχρι τις παραδοσιακές γκέισες, αλλά και τα σύγχρονα πριβέ κλαμπ για τέτοιου είδους υπηρεσίες έλκουν την ανδρική φαντασία και ίσως όλοι οι άνδρες να ήθελαν αυτήν την εμπειρία, ακόμα και αν έχουν ηθικούς φραγμούς και δεν προχωρούν. Οι οίκοι ανοχής στη βιομηχανική κοινωνία και την αστική ηθική συνοδεύουν τη συσσώρευση πληθυσμών στις πόλεις και σχεδόν νομιμοποιούνται στη συνείδηση των αστικών κοινωνιών ως μια απαραίτητη υπηρεσία στην καταπιεσμένη Libido των ανδρών, όπου στο γάμο βλέπουν τη σύζυγο ως ... παιδομηχανή και λιγότερο σαν ερωμένη.
Η μαρξιστική εκδοχή αυτής της συμπεριφοράς είναι πως οι άνδρες πληρώνοντας το σεξ το απολαμβάνουν περισσότερο, γιατί το κάνουν αναγνωρίσιμο και ελεγχόμενο σε σχέση με το σεξ που ιδεολογικοποιείται συναισθηματικά, άρα δεν ελέγχεται. Το πληρωμένο σεξ έχει ίσως αυτή τη μαγεία που ενέχει η κρυφή υπεράξια του χρήματος, που ενώ συμβολικά είναι ένα απλό χαρτί ή ένα φτηνό μέταλλο ή μια πλαστική κάρτα, υποκρύπτει την τεραστία αγοραστική δύναμη που κάνει τους ανθρώπους ασφαλείς, αλλά και άπληστους ταυτόχρονα, σε βαθμό φόνου πολλές φορές.Η σεξουαλική πράξη και για τα δύο φύλα, εκτός από την ασυνείδητη εντολή που υπάρχει από την εποχή της γένεσης, στηρίζεται και πυροδοτείται από τις σχέσεις εξουσίας και καθυπόταξης του άλλου, που στη πρωτόγονη μορφή και προπολιτισμική ιστορία είναι η μάχη του ισχυρότερου και υγιέστερου, απέναντι στον αδύνατο και ασθενή.
Στα ζώα η μάχη αυτή πολλές φορές είναι και θανατηφόρα, ενώ στους ανθρώπους, αν και λιγότερο επικίνδυνη, έχει και μια τέτοια διάσταση επίσης.
Ο άνδρας στη μάχη των φύλων και του οργασμού θα χάσει πάντα από το θηλυκό που μπορεί να διατηρεί τον οργασμό του απεριόριστα αλλά και αόρατα πολλές φορές, δίνοντάς του τη θέση του υποδεέστερου και αδύναμου σε μια μάχη που τα φαινόμενα απατούν, αφού η ανδρική κυριαρχία είναι καταγεγραμμένη ως δεδομένη και φυσική τάξη, όπου ο άνδρας είναι ενεργητικός και η γυναίκα παθητική και αδύναμη.
Σε αυτή την αγωνία του άνδρα που ενώ κοινωνικά είναι ισχυρός, αλλά στον έρωτα ανίσχυρος, η εξαγορά του οργασμού της γυναίκας στα πορνεία αλλά και σε σχέσεις, όπου η ηδονή έχει αντίτιμο με συμβολισμό οικονομικό, φαίνεται να ανακουφίζει τον άνδρα από την αγωνία του ποιος έχει τον έλεγχο του οργασμού.
Η εξαγορά του οργασμού της γυναίκας ξαναδίνει στον άνδρα μια ξεκάθαρη σχέση υποταγής του κατώτερου θηλυκού από το ανώτερο και δυνατό άρρεν, τροφοδοτώντας τη ζωική εντολή ferum feratum που στη πηγή της ασυνείδητης σεξουαλικής ηδονής μοιάζει να είναι η πιο έντονη, γιατί απλώς είναι αυτή που ακουμπά στις πρωτεϊκές αρχές της ηδονής πριν τις περιγράψουν ο λόγος, η γλώσσα και ο πολιτισμός.Με απλά λόγια, ο άνδρας με το πρωτόγονο συναίσθημα και ένστικτο, προτιμά συνήθως αυτές τις σεξουαλικές σχέσεις που δεν εμπλέκονται με τις αξίες ηθικού πολιτισμού, όπου η γυναίκα δεν είναι πλέον μια παθητική ερωμένη αλλά και σύντροφος και μητέρα και φίλη.
Ο άνδρας στον οίκο ανοχής εκδικείται τη γυναίκα πόρνη, άπιστη και πολυγαμική, αφού στη καθημερινή του σχέση δεν μπορεί παρά να υποτάσσεται στον ανώτερο βιολογικά και ιδεολογικά οργασμό της γυναίκας, που σωματικά τον υποτάσσει αλλά και τελεολογικά τον καταβαραθρώνει, αφού αυτήν επέλεξε η φύση για το μυστήριο της αναπαραγωγής του είδους, άρα και του ίδιου του άνδρα που κάποια μητέρα τον γέννησε.
Άρα τον εξουσίασε, τον εκπαίδευσε, χωρίς να αποκαλύψει όμως τα μυστικά του οργασμού της.
Το παραπάνω editorial υπογράφει ο Κ. Κωνσταντινίδης, Χειρουργός, Ουρολόγος-Ανδρολόγος, Πρόεδρος του Ανδρολογικού Ινστιτούτου Αθηνών, www.andrologia.gr
Διαδικτυακό σεξ: Αφροδισιακό της σχέσης ή απιστία- Πρώτη καταχώρηση: Τετάρτη 08/12/2010
Είναι άραγε σήμερα το διαδίκτυο ο σύγχρονος ψυχαναλυτής, όπου ο καθένας μπορεί να μιλήσει ελεύθερα, να εκφράσει τις πιο βαθιές και ενοχικές του φαντασιώσεις χωρίς συνέπειες αλλά και χωρίς οικονομικό κόστος;
Ναι, το διαδίκτυο αφ’ ενός έχει αυτόν τον ρόλο, ενώ αφ’ αφετέρου δίνει στους χρήστες του την «εξουσία», ώστε με ένα απλό πάτημα του πλήκτρου να μπορούν να δίνουν εντολές, να κάνουν διάφορες εργασίες, να κερδίζουν χρήματα, να περιγράφουν ιδέες, να κρίνουν, να καταδικάζουν και να γίνονται όλοι «κυρίαρχοι» αυτού του κυβερνοχώρου με την έπαρση που συνήθως διακρίνει τους έχοντας.
Γιατί όμως τα άτομα αυτά επιλέγουν αυτόν τον τρόπο επικοινωνίας και επαφής;Γιατί:
• στο διαδίκτυο μπορούν να εκφράσουν τις πιο ακραίες τους φαντασιώσεις και μετά να ξαναγυρίσουν στην πραγματική τους ζωή με το πάτημα ενός πλήκτρου.
• μπορούν να υποδύονται ρόλους χωρίς να κινδυνεύουν να κριθούν από τον απέναντι τους.
• μπορούν να εξιδανικεύουν τον εαυτό τους, το σώμα τους, τις ικανότητες, χωρίς τον κίνδυνο της αμφισβήτησης.
• στην εικονική ζωή όλα μοιάζουν όλα ιδανικά, γίνονται γρήγορα, μυστικά χωρίς καμιά επώδυνη επιπλοκή, όπως συμβαίνει στις πραγματικές σχέσεις.
• ακόμα και οι πιο φοβικοί, συνεσταλμένοι ή άτομα με φυσική αναπηρία, μπορούν να γίνουν ελκυστικά και ποθητά μέσα από μια τέτοια διαδικασία.
• η επιθυμία στο διαδίκτυο δεν έχει ηθικούς φραγμούς, γιατί οι συνομιλητές είναι ήδη συνένοχοι στην απουσία προσχημάτων και κανόνων, που έτσι κι αλλιώς υπάρχουν στην αληθινή ζωή.
• τέλος, ενώ παλαιότερα τις φαντασιώσεις τους τις βίωναν μόνον οι προνομιούχοι, σήμερα μπορεί να τις ζήσει ο καθένας, έστω και για λίγο, έστω και οπτικοποιημένα.
• Τόσο οι έγγαμοι, όσο και οι άγαμοι, με μακροχρόνια σχέση, θεωρούν ότι το διαδικτυακό σεξ, βοηθά στ βελτίωση της σεξουαλικής τους ζωής, αλλά και γενικότερα της σχέσης τους με το σύντροφο τους παρ’ όλο που οι παντρεμένοι και οι μεγαλύτεροι σε ηλικία το θεωρούν σαν ένα είδος απιστίας.
Ένα άλλο σημαντικό στοιχείο που προκύπτει και καταδεικνύει, ακόμα και σήμερα την ύπαρξη ταμπού, είναι το μεγάλο ποσοστό των ανδρών(43%)οι οποίοι πολύ συχνά αναζητούν ιατρική βοήθεια για τα προβλήματα στυτικής δυσλειτουργίας μέσα στο διαδίκτυο, ενώ άλλα θέματα υγείας σπάνια. Επίσης η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων(93%) δεν επιλέγει να αγοράσει φάρμακα από το διαδίκτυο σε αντίθεση με την Ευρώπη όπου το ποσοστό είναι πολύ υψηλότερο.
Είναι σίγουρο ότι για τις φαντασιώσεις μας δεν φταίνε ούτε οι μηχανές ούτε η εξέλιξη. Αυτές προϋπήρχαν, απλώς η διαδικασία πρόσβασης γίνεται πιο εύκολη, σχεδόν από όλους. Οι υπολογιστές σήμερα έχουν γίνει αντικείμενο του πόθου εκατομμυρίων χρηστών και είναι πλέον μεσολαβητές της επαφής του ανθρώπου με το περιβάλλον.
Οι πληροφορίες που μπορεί κάποιος να αντλήσει είναι πολλές και σημαντικές για να τις αφομοιώσει, με αποτέλεσμα να γίνεται μια υπερκατανάλωση η οποία οδηγεί στο άγχος και την κόπωση όπως ακριβώς συμβαίνει και με τη βουλιμία.
Η εικονική πραγματικότητα δεν μπορεί να υποκαταστήσει τη σωματική αίσθηση. Δεν είναι αρκετό να βλέπουμε το μήλο, θα πρέπει και να μπορούμε να το γευτούμε και μόνο, οι πραγματικοί σύντροφοι είναι αυτοί που μπορούν να διαχειριστούν τη σεξουαλική επιθυμία και ικανοποίηση.
Το παραπάνω editorial υπογράφει ο Κ.Κωνσταντινίδης, Χειρουργός, Ουρολόγος-Ανδρολόγος, Πρόεδρος του Ανδρολογικού Ινστιτούτου Αθηνών,
www.andrologia.gr
Γιατί οι άνδρες προτιμούν τις ξανθές;-Πρώτη καταχώρηση: Τετάρτη 24/11/2010
Κοινωνιολογική προσέγγιση: Στη σημερινή εποχή της μεταβατικότητας, του μαζικού πολιτισμού και της υπερπληροφόρησης είναι ίσως επίκαιρο το ερώτημα που απηύθυνε στους ποιητές ο S. Freud «για το τι θέλουν οι γυναίκες», παράλληλα με το ερώτημα τι θέλουν οι άνδρες.
Την εποχή της σεξουαλικής στέρησης των Ελλήνων ανδρών του συνοικεσίου και του γάμου ως μοναδικής λύσης του σεξουαλικού κενού, οι βόρειες αμαζόνες με την απελευθερωμένη για την εποχή σεξουαλικότητα είχαν δημιουργήσει εσωτερικό μετανάστευσης στα νησιά του Αιγαίου, τουλάχιστον το καλοκαίρι, με μοναδικό σκοπό την ερωτική πανδαισία που υπόσχονταν οι ξανθές θεές του Βορρά σε ωραίους και μελαχρινούς, έτοιμους από καιρό για αυτή την εισβολή, άρα εκείνη την εποχή αναμφίβολα οι άνδρες προτιμούσαν οπωσδήποτε τις ξανθές, που συμβόλιζαν ελεύθερο και άφθονο σεξ χωρίς δεσμεύσεις.
Σήμερα, στην εποχή της δημοκρατίας των Μ.Μ.Ε. είναι σαφές πως απέναντι σε προϊόν επιθυμίας με χρώμα ξανθό πρέπει να υπάρχει και το μελαχρινό αντίτυπο, γιατί η κουλτούρα των μέσων είναι ευφυής και μελετημένη. Απέναντι στη Μονρόε είχε τη Σοφία Λόρεν, σήμερα η Ναόμι συναγωνίζεται τις φαντασιώσεις των ανδρών με αντίστοιχες ξανθές καλλονές, άρα το μοίρασμα είναι περίπου τίμιο.Μυθολογική ερμηνεία: ίσως να είναι χρήσιμη για το ερώτημα αυτό, γιατί η μυθολογία πρέπει να είναι και επιστημονική για να είναι πιστευτή, αλλά και η επιστήμη γίνεται πιο ελκυστική, όταν περιέχει τους δικούς της μύθους.
Μια πρώτη αμφισβήτηση: «η γνώση είναι η ικανότητα αλλαγής ενός τύπου πραγματικότητας-στερεότυπων- σε κάτι άλλο», χωρίς αυτό να είναι όμως η αλήθεια, γιατί η αληθής πραγματικότητα δεν είναι αυτό που φαίνεται ότι έλεγε ο L. Strauss αλλά και ο δικός μας Ηράκλειτος «αρμονίη αφανής φανερης κρείττω» με λίγα λόγια ό,τι γυαλίζει δεν είναι χρυσός, αλλά επίσης και η αλήθεια των στερεοτύπων δεν είναι παρά το αποτέλεσμα άγνοιας και μισαλλοδοξίας, δηλαδή είναι η συλλογική φαντασίωση των ανδρών κατασκευασμένη έτσι, που μπορεί να καταργήσει τον πολύπλοκο μηχανισμό της προσωπικότητας και των ψυχικών παραστάσεων, που το ατομικό ασυνείδητο δομεί και αποδομεί στη διάρκεια μιας ζωής από τη παιδική μέχρι την ενήλικη ζωή, μέχρι να καταλήξει σε ένα ανορίοτο «θέλω» για κάποιον άγνωστο, σε μια τυχαία στιγμή και σε έναν χρόνο που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει.
Γιατί η επιθυμία τότε δεν θα ήταν, όπως σοφά την περιγράφει ο μύθος (μια Ευρυδίκη που κατεβαίνει στον Άδη, μόλις την ακουμπήσεις), αλλά μια κατασκευασμένη από άλλους εντολή, σε ένα άγραφο από μνήμες εγκέφαλο. Η λοβοτομή σαν θεραπεία της παράλογης συμπεριφοράς έχει μπει στα λάθη της επιστήμης και, ευτυχώς, οι άνθρωποι θα αντιδρούν στα πάθη τους, με μια μοναδικότητα που κανείς δεν μπορεί να προδιαγράψει και να καθοδηγήσει, εκτός και αν διαγράψει αυτό το μοναδικό αρχείο που η μνήμη των ανθρώπων έχει κληρονομήσει από τους προσωπικούς τους μύθους.
Στο ανθρωπολογικό μοντέλο, η παρατήρηση, ότι οι άνθρωποι έλκονται σεξουαλικά από το νέο, το υγιές και το όμορφο, ίσως να μπορεί να ερμηνεύσει τις αυταπάτες των ανδρών πως μια ξανθή συμβολίζει υγιή σεξουαλικότητα πολύ περισσότερο από μια μελαχρινή.
Λέει, όμως, ο φιλόσοφος πως ο κινητήρας της επιθυμίας είναι το έλλειμμα και το υπονοούμενο που έρχεται να πληρώσει ένα κενό και που δεν σχετίζεται με τη ματαιοδοξία, αλλά με κάτι βαθύτερο και αρχαϊκό που βρίσκεται στο σκοτάδι της ανθρώπινης μοίρας και όχι στον νόμο της υγιούς αναπαραγωγής.
Είναι η εικόνα της ξανθιάς σέξι μια αυθεντική επιθυμία για τον ανδρικό πληθυσμό ή μια συλλογική νεύρωση, όπου οι άνδρες δηλώνουν απλώς μια διαμεσολαβημένη φαντασίωση, όπου το ξανθό συνδέθηκε με το εύκολο, το παθητικό που υποτάσσεται στην ανδρική κυριαρχία χωρίς αντίσταση.
Είναι, όμως, το ξανθό πρότυπο ωραίο;
Το ωραίο, όπως δηλώνει ο Baudelaire, κρύβει μέσα του ένα παράδοξο απλοϊκό και όχι τεχνητό και υποκριτικό και αυτό ακριβώς το παράδοξο είναι που κάνει το ωραίο, γιατί διαφορετικά θα ήταν αντίθετο με τη ζωή και θα ήταν ένα τέρας.
Στο ωραίο που αποδομώ εγώ με το βλέμμα μου αποκλείονται οι ματιές και οι επιθυμίες των τρίτων, άρα και στο συλλογικό συμβολισμό της ξανθιάς των άλλων, εγώ πρέπει να ξαναγεννηθώ σε μία ιδιαίτερη σχέση με αυτό που εγώ επιλέγω και όχι αυτό που οι άλλοι υποδεικνύουν.
Είναι η νεύρωση της επιτυχίας και της επίδειξης του ξανθού συντρόφου στους άλλους άνδρες προϋπόθεση επιθυμίας, ασφαλώς και όχι, γιατί η ζωή μας θα ήταν μια κόλαση, αν όλες οι «μπάρμπι» σύμβολα της αθωότητας και του παραμυθιού ξυπνούσαν πρωτόγονες και πρωτεϊκές επιθυμίες.
Βιολογική προσέγγιση: Αν το ωραίο αντιπροσωπεύει το υγιές και το ξανθό, τότε ίσως ο ανθρώπινος εγκέφαλος να έλκεται για αναπαραγωγικούς και μόνο λόγους, αλλά στο ανθρώπινο μυαλό η εξέλιξη της σεξουαλικότητας και των πρακτικών της έχει να κάνει περισσότερο με την ακόλαστη πλευρά των σωμάτων που δεν σχετίζεται ούτε με το ωραίο ούτε με το ξανθό, ιδίως αν αυτά συμβολίζουν τον καθωσπρεπισμό και τη μόδα που σήμερα επιβάλλει σε μαζικό επίπεδο η βιομηχανία.
Στο σκοτεινό κομμάτι του εγκεφάλου μας, το υγιές και το τέλειο μεταφράζεται σαν λογικό και καταπιεστικό, άρα κατασταλτικό για τη βιαιότητα που κρύβει η παράλογη επιθυμία για σεξ με κάποιον άλλον.
Η ομορφιά δεν είναι κίνητρο επιθυμίας αλλά θαυμασμού η αρτιότητα και η αναλογία ποτέ δεν άνοιξαν τους ασκούς του παράλογου σωματικού θανάτου, που είναι επακόλουθο του εναγκαλισμού με τον πόθο και την ορμή της πρωτόγονης φύσης μας.
«Το ωραίο από το άσχημο και το άσχημο από το ωραίο», Macbeth.
Γιατί το σεξ μεταξύ ανδρών τρομάζει τον κοινό νου-Πρώτη καταχώρηση: Τετάρτη 10/11/2010
Όπως έλεγε ο Αϊνστάιν ο κοινός νους είναι ένα άθροισμα απόψεων και πεποιθήσεων που ακούμε κυρίως στην ηλικία των 18 χρονών και βέβαια δεν συνιστούν ούτε γνώση, ούτε απόδειξη ότι αυτά που ακούσαμε άκριτα από το περιβάλλον μας, είναι οι ορθές ή επιστημονικά τεκμηριωμένες απόψεις.
Οι επιστημονικές και σοβαρές έρευνες δυστυχώς δεν έχουν επικοινωνιακό βάρος, γιατί οι επιστήμονες δεν έχουν τη παιδεία της επικοινωνίας, με αποτέλεσμα πολύ σημαντικές απόψεις να μείνουν στη γωνιά ή στη παραμελημένη και υποτιμημένη πλευρά της δημόσιας άποψης(επικρατούσα).
Η σεξουαλικότητα ως συμπεριφορά έχει ίσως τις πιο παραμορφωμένες πληροφορίες να τη συνοδεύουν, εδώ και αιώνες. Γύρω από το sex κυκλοφορούν απόψεις, πεποιθήσεις και ανέκδοτα, γιατί ποτέ η επιστήμη δεν εμβάθυνε στο σημαντικό αυτό κομμάτι της ζωής απο συντηρητισμό και μια αυτολογοκριτική διάθεση λόγω της απαξιωτικής ιδεολογικής θέσης της κοινωνίας. Όπως οι φιλόσοφοι προτιμούν να έχουν μια σκέψη και όχι μια στύση, αφού πνεύμα και σάρκα συγκρούονται στη δυτική ιδεολογία, δίνοντας ανωτερότητα στις πνευματικές ασχολίες και όχι στις σαρκικές.
Είναι ίσως ή πιο αντιφατική ανθρώπινη συμπεριφορά, όπου η ίδια ή ζωή (γιατί το sex είναι η ζωή)φοβίζει και παραμορφώνει την έλλογη πλευρά του εγκεφάλου μας.
Οι πιο μεγάλες και αντιφατικές συγκρούσεις στο θέμα της σεξουαλικότητας, μοιάζουν με την προσέγγιση του φαινομένου του θανάτου. Όλοι ξέρουμε ότι θα πεθάνουμε, είναι ίσως ή πιο κοινότυπη παρατήρηση που κάνει ο ανθρώπινος νους αλλά δεν θέλουμε να συζητάμε, ξορκίζουμε τον θάνατο με μαγγανείες και μαγείες και με θρησκευτικά παραληρήματα. Με τον ίδιο τρόπο ξορκίζουμε και την λιβιδινική χαρά της ζωής που κρύβει η σεξουαλικότητα.
Όπως έλεγε ο μεγάλος πυρηνικός φυσικός Enrico Fermi ξέρουμε πολύ περισσότερα για το φεγγάρι παρά για τη κρεβατοκάμαρα μας. Η σεξουαλική ταυτότητα έγινε ταμπού σε όλες τις κοινωνίες γιατί οι άνθρωποι προτίμησαν την μυθοποίηση και θεοποίηση των ηδονών, ξεχνώντας να μελετήσουν ή να ρωτήσουν γιατί και πως. Από την εποχή του μεσαίωνα και την τιμωρία των γυναικών μαγισσών, μέχρι το κυνήγι της ομοφυλοφιλίας σαν ανώμαλης εκτροπής του υγιούς κοινωνικού μοντέλου, δεν υπάρχει σήμερα μεγάλη διαφορά.
Σήμερα βέβαια, οι ομοφυλόφιλοι δεν σκοτώνονται από τις βίαιες ανδροπρεπείς συμπεριφορές, αλλά διακωμωδούνται με υπονοούμενα που αφαιρούν από τον ομοφυλόφιλο την δυνατότητα να υποστηρίξει τη θέση του και τις προτιμήσεις του.
Πρόσφατο παράδειγμα η άρνηση της κυβέρνησης Οbama να περάσει το νομοσχέδιο για το δικαίωμα των ομοφυλοφίλων να υπηρετούν φανερά στο στρατό και όχι όπως τώρα με την υποκριτική θέση «μη ρωτάς, μην απαντάς», όπου καθηλώνει τους άνδρες σε μια αόρατη σεξουαλική ζωή με υποψία επικινδυνότητας.
Ενώ για τους ετεροφυλόφιλους ισχύει το αντίθετο: «όσο πιο πολύ μιλάς για τη σεξουαλική σου ταυτότητα τόσο πιο πολύ άνδρας είσαι».
Η ανδρική κυριαρχία κατάφερε να περάσει με καθολική θα ονομάζαμε ομοφωνία, την γελοιοποίηση της ομοφυλοφιλικής συμπεριφοράς κάνοντας μια ιδιοφυή συμμαχία με το γυναικείο φύλο. Η παθητικότητα της γυναίκας (άρα η αδυναμία) και η ενεργητική στάση του άνδρα ( άρα η δύναμη ) σύνθλιψαν στην υπόγεια αυτή σύγκρουση οτιδήποτε δεν έμοιαζε με το αρχετυπικό μοντέλο του συμβολικού εξουσιαστή με πανοπλία, τη δύναμη της φαλλικής ηδονής ως μοναδικής και απόλυτης σεξουαλικής έκφρασης.
Η θέση της γυναικείας ηδονής και του πολλαπλού οργασμού μοιάζει να γίνεται στα πλαίσια της ανδρικής κυριαρχίας, μια επίσης ύποπτη σεξουαλική συμπεριφορά και να συμμαχεί παθητικά έτσι με την αντιομοφυλοφιλικη ιδεολογία στο στερεότυπο πως οτι η ανατομική διάφορα ειναι φυσικός νόμος για το περιβάλλον και ανωμαλία για το υπονοούμενο.
Ο γυναικείος οργασμός τρομάζοντας με την ασυνέχεια και αδιαφάνεια του, την επαναληπτικότητα και τη δυναμική του, καταργεί την ανδρική κυριαρχία, που αφελώς πιστεύει πως το ανατομικά μεγάλο ή φανερό ταυτίζεται με το φαινότυπο του άρρενος.
Σε αντίθεση με τη παθητικότητα του γυναικείου που αυτόματα κατατάσσεται σαν αδυναμία και αμαρτία, το μυστήριο του γυναικείου σε αντίθεση με το ορατό, αλλά εξίσου μυστήριο του ανδρικού, πίσω από μια τόσο αφελή διαφορά της ανατομίας, καταδυναστεύτηκε η θηλυκή ταυτότητα και των δυο φύλων, αφού ο οργασμός ούτως ή άλλως είναι το ίδιο μυστηριακός και στον άνδρα και στη γυναίκα .
Οι άνδρες φανερά αλλά και οι γυναίκες (μανάδες κυρίως) κρυφά ξόρκισαν οτιδήποτε δεν έμοιαζε με αρχετυπικό αρσενικό, στην καταδίκη της ανωμαλίας.
Οι άνδρες βολεύτηκαν στη συλλογική ασφάλεια της πλειοψηφίας με τις γυναίκες να συμφωνούν για αυτή την θεώρηση της ζωής, αφού στο πίσω μέρος του μυαλού τους η θηλυκότητα του άνδρα αποτελεί μια έμμεση απειλή για τα κρυφά θέλγητρα της.
Ο Oscar Wilde έλεγε πως δυστυχώς οι άνδρες γεννιούνται πάντα από μια γυναίκα, που στην ανάλυση της μπορεί να σημαίνει πως η κυριαρχία της θηλυκότητας πρέπει να μείνει μόνο στο πως φαντάζονται οι γυναίκες τους αρσενικούς συντρόφους τους.
Στις κοινωνικές και κυρίως οικονομικές κρίσεις η ανδρική κυριαρχία ως ιδεολογία τραυματίζεται αφού το κοινωνικό μοντέλο του δυνατού, αποδοτικού, επιτυχημένου πατέρα αφέντη και προστάτη της οικογένειας χάνει τη λάμψη του.
Μεταφέροντας τις συνέπειες της ήττας στους άλλους, τους εχθρούς, τους ξένους με τις ορατές διάφορες, χρώματος και γλώσσας, που είναι και η πλέον ήπια εκτόνωση, αφού για τους αόρατους εχθρούς της σεξουαλικότητας που είναι η ομοφυλοφιλία, η βίαιη αντίδραση του αρχετυπικού αρσενικού φτάνει ακόμα και στο φόνο. Η πιο πρόσφατη και καταστροφική κρίση που βιώθηκε στην Ευρώπη δαιμονοποίησε τους Εβραίους, τους τσιγγάνος αλλά και τους ομοφυλόφιλους με τραγικές συνέπειες για τη πολιτισμένη Ευρώπη.
Η σημερινή κρίση σε όλη τη δύση, δείχνει πως η ξενοφοβία, ο ρατσισμός και τα φασιστικά κόμματα ανεβάζουν τα ποσοστά τους, οδηγώντας το σύστημα σε μια εθνοκεντρική καθαρότητα σε μια κλειστοφοβική κοινωνία, όπου οι εχθροί θα είναι μόνο οι διαφορετικοί σε χρώματα, σε τάξεις και σε σεξουαλικές συμπεριφορές.
Η μόνη άμυνα σε όλη αυτή την κρίση της ταυτότητας των ομάδων και των φοβικών συνδρόμων, είναι η σκέψη πως καμία κοινωνία δεν έζησε σε αυτιστικές καταστάσεις, πως κανένας άνθρωπος δε μπορεί να επιβιώσει κοιτώντας το καθρέφτη του, ούτε καν ο Αδάμ στο παράδεισο που αναζήτησε το άλλο φύλο και όχι το κλώνο του.
Η ζωή εξελίσσεται από την ανταλλαγή γονιδίων και πληροφοριών. Στη σύλληψη μιας νέας ζωής, η απώλεια της μισής κυτταρικής μας δομής είναι προϋπόθεση για το υγιές έμβρυο. Ας κοιτάξουμε τα παιδιά μας πόσο λίγο μας μοιάζουνε και ας δούμε πως αυτές οι διάφορες είναι που μας κάνουν περήφανους και όχι οι ομοιότητες.
Στη φύση δεν υπάρχει ομοιογένεια και μαύρο άσπρο, αλλά όλες οι αποχρώσεις του γκρίζου. Έτσι γεννιέται το υγιές και ας ευχηθούμε πως η ιδιοφυΐα της φυσικής κληρονομιάς θα περάσει και στη κοινωνικότητα μας, γιατί ο ευφυής παρατηρεί, παραδέχεται τα σφάλματα του και εξελίσσεται, ενώ ο αυτάρκης στη δοσμένη γνώση δε θα αλλάξει , άρα θα καταδικαστεί όπως και οι δεινόσαυροι στο νόμο της εξέλιξης.
Το παραπάνω editorial υπογράφει ο Κ. Κωνσταντινίδης Χειρουργός, Ουρολόγος- Ανδρολόγος
Έρως ανίκατε χρήμα-Πρώτη καταχώρηση: Τετάρτη 03/11/2010
Γιατί το χρήμα είναι αφροδισιακό και το σεξ έχει οικονομικές διαστάσεις.
Είναι ίσως κοινοτοπία να πει κανείς πως το χρήμα και το σεξ έχουν μια ξεχωριστή σχέση, αφού όλοι κάποια στιγμή της ζωής τους χρησιμοποιούν ερωτικές, ποιητικές αλλά και πρόστυχες λέξεις, για να ονομάσουν αυτά τα δύο στοιχεία που κυριαρχούν στο μυαλό των ανθρώπων, αλλά και οργανώνουν τις σχέσεις και τις κοινωνικές ομάδες, τα έθνη και τους πόλεμους.
Από την ωραία Ελένη μέχρι τη φράση ότι «πίσω από ένα επιτυχημένο άνδρα βρίσκεται μια γυναίκα πάντα», η γυναίκα του Καίσαρα κ.λπ., τα άπειρα άσματα λαϊκά και όχι που υμνούν ή καταδικάζουν το άτιμο το χρήμα, τη μοιραία και καταστροφική γυναίκα… Φαίνεται πως οι δύο αυτές επιθυμίες για σεξ και χρήμα έχουν μερικά πολύ σημαντικά χαρακτηριστικά.
Σύμφωνα με την ανθρωπολογική θεώρηση, η πρώτη μορφή χρήματος είχε τη μορφή της γυναίκας, γιατί στις πρωτόγονες φυλές η ανταλλαγή δεν γινόταν με συμβολικό χρήμα αλλά με πραγματικές χρηστικές άξιες, άρα τότε μια γυναίκα θα έπρεπε να αγοραστεί από τον υποψήφιο που κατέβαλε στον πατέρα της αντίτιμο με τη μορφή ζωών (πρόβατα κατσίκες), που ήταν επίσης χρήσιμα για την επιβίωση των μικρών φυλών, αλλά και θεσμική αξία, αφού το ταμπού της αιμομιξίας σε εκείνα τα πολύ παλιά χρόνια είχε πάλι ως βάση τη διατήρηση της παρθενίας της γυναίκας από την οικογένεια (πατέρας ,αδέλφια), για να μπορέσει να τη πάρει ως δώρο αγνό και ανέγγικτο ένας ξένος.
Άρα, η φυλή και η τότε ομογένεια, για να επιβιώσε,ι έπρεπε να γίνει τιμωρητική για την παραβίαση αυτού του κανόνα, που θα έκανε τα θηλυκά της οικογένειας άχρηστα στην ανταλλαγή.Από αυτές τις ανθρωπολογικές ερμηνείες, που είναι δηλωτικές της σχέσης ανταλλαγής χρηστικής άξιας-υπεράξιας στις προπολιτισμικές κοινωνίες και ο πρόσφατα χαμένος φιλόσοφος L. STRAUSS, έδειξε πως όλες οι κοινωνίες πρωτόγονες και μη έχουν ως αρχή επιβίωσης την ανταλλαγή και μόνο γύρω από αυτήν κτίζονται κανόνες σχέσεων όπως ο γάμος, η οικογένεια, τα παιδιά...
Με λίγα λόγια, οι κοινωνίες εφευρίσκουν τους θεσμούς που τις κάνουν να επιβιώνουν.
Αν δει κανείς το σημερινό πολιτισμό με τη λογική του Ηράκλειτου όπου «αδηλον φανερω κρειττω», και ψάξει δηλαδή τις κρυμμένες ερμηνείες για την ακόρεστη δίψα για χρήμα και σεξ, όπου είναι κοινή σε όλους τους ανθρώπους, είτε το αποδέχονται είτε το αποσιωπούν, θα δει πως αυτή η πρωτόγονη αίσθηση που έχουμε για την απόκτηση αυτής της χαράς που κρύβει ο πλούτος και το σεξ στη βάση έχουν δύο κοινά στοιχεία....το ένα είναι το πάθος που άλογα και καθόλου ελεγχόμενα σε οδηγεί προς το αντικείμενο του πόθου... ποιος σκέφτεται την ώρα των ορμών του; Ποιος δεν ζηλεύει την άξια που έχουν τα προϊόντα που αποκτά κανείς με το χρήμα; Έστω και αν δεν μπορεί να τα έχει, θα τα θέλει και γι’ αυτό εξάλλου δουλεύει σαν σκλάβος σε όλη του τη ζωή... το άλλο κοινό στοιχείο είναι ο φόβος, γιατί ό,τι δεν μπορούμε να ελέγξουμε και να ορθολογικοποιήσουμε, το φοβόμαστε και το ξορκίζουμε...
Γιατί όμως φοβόμαστε το σεξ αλλά και το χρήμα;
Γιατί οι κρυμμένες και μαγικές δυνάμεις που έχουν, μας εξουσιάζουν χωρίς να μπορούμε να πούμε το γιατί....αν ένας άνδρας ποθήσει μια γυναίκα πολύ τρελαίνεται, πονάει, φοβάται αλλά και αν ένας απλός πολίτης σταθεί μπροστά σε έναν άλλο άνθρωπο με ισχυρή οικονομική εξουσία πάλι θα φοβηθεί ...έτσι άραγε δεν γίνονται και τα φοβερά κερδοφόρα ντιλς, όπου αυτός που έχει το χρήμα ρισκάρει ακόμα και μπλοφάρει συγκριτικά με τον άλλο, που ο φόβος της απώλειας δεν τον αφήνει να πάρει σωστές αποφάσεις...και συνήθως χάνει σε όποια συμφωνία και να κάνει.
Το σεξ έχει ένα μυστήριο που η βιολογική του άξια σε σχέση με την ιδεολογική του απέχει έτη φωτός…για σκεφτείτε πόση ηδονή υπάρχει σε χρόνο 3-10 δευτερόλεπτων που κρατά ο οργασμός και όμως γύρω από αυτό το απειροελάχιστο διάστημα ηδονής όλοι οι άνθρωποι, σε όλους τους πολιτισμούς έχτισαν μύθους, ιδεολογίες, πλούτη, έκαναν πόλεμους, σφάχτηκαν στη ποδιά της γυναίκας, μονομάχησαν κλπ..
Αλλά επίσης δεν είναι μυστήριο πως ένα χαρτί ή ένα κομμάτι μέταλλο ή μια κάρτα πλαστική, δίνει στη φαντασίωση μας τεραστία υπεράξια... το χρήμα αγοράζει γίνεται υποκείμενο και όχι προϊόν, το χρήμα εξουσιάζει αποκτά μορφή πολιτικού θεσμού, ο πλούτος τρελαίνει, δηλαδή έχει ανθρώπινη μορφή ....
Δεν είναι άραγε τεράστια η συμβολική αναπαράσταση της όποιας μορφής και να έχει το χάρτινο ή μεταλλικό προϊόν, που το κάνει μαγικό, που κάνει το ανθρώπινο μυαλό να θέλει όλο και περισσότερα άρα να κυνηγά ανεμόμυλους ηδονής σε μια κοινωνία όπου ο συμβολισμός των προϊόντων σε κάνει να ταυτίζεσαι με αυτά και να νοιώθεις ασφαλής και σεξουαλικά υγιής....μια ακριβή εικόνα του άνδρα και της γυναίκας, είτε αυτή συμβολίζεται από τα ρούχα και το αυτοκίνητο, ξέρουμε πως έλκει και παγιδεύει, ενώ γνωρίζουμε πως ότι γυαλίζει δεν είναι χρυσός, όπως στη περίπτωση και του τι είναι σέξι και τι ακριβό, κρύβεται μια ελκυστική μυθοπλασία που παράγει υπερβολικές επιθυμίες, μεγενθυμένες εικόνες που πολλές φορές η πραγματικότητα τις διαψεύδει...
Το «σκέφτομαι άρα υπάρχω» (cogito ergo sum) μπορεί να γίνει «αγοράζω άρα ζω», αλλά και »ζω γιατί είμαι σεξουαλικά ενεργός».
Πόσοι άνθρωποι δεν θα σταθούν με αμηχανία και θαυμασμό μπροστά σε ένα πλούσιο σπίτι ή σε ένα ωραίο ανθρώπινο πλάσμα, πόσοι άνθρωποι δεν θα διαλυθούν από το φόβο στο να κατακτήσουν ένα ιδιαίτερα όμορφο πλάσμα αλλά και δεν θα πάθουν ίλιγγο ή δε θα παραβιάσουν αρχές και ηθική αν τους δώσεις πολλά χρήματα;
Πόσοι άνθρωποι δεν θα φαντασιώνουν υπεράνθρωπες δυνατότητες, έως και μυθικές αν κατέχουν οικονομική εξουσία που τους κάνει να γίνονται άπληστοι και κυνικοί, άρα και φοβισμένοι ταυτόχρονα από την πιθανή απώλεια τους....
Τον ίδιο φόβο και πανικό που νοιώθει κάποιος όταν τον εγκαταλείπει το αντικείμενο του πόθου του και ειδικά τους άνδρες που καταλήγουν ακόμα και στην ανθρωποκτονία για ερωτικούς λόγους, ενώ λίγες μοιραίες αγαπημένες και απατημένες δεν αυτοκτονούν για το μοιραίο πάθος τους...
Πόσοι άνθρωποι αυτοκτόνησαν επειδή καταστράφηκαν οικονομικά αλλά και πόσοι άλλοι για την απώλεια, την εγκατάλειψη από τον ερωτά τους...
Στο μυθιστορηματικό ψεύδος και τη λογοτεχνική αλήθεια του Ντελεζ περιγράφεται η θεωρία της τριγωνικής επιθυμίας «ότι δεν έχω μου είναι αδιάφορο εκτός και αν το θελήσει κάποιος άλλος» και αυτό ισχύει και για το χρήμα αλλά και τη σχέση την ερωτική.
Άρα η κοινή προϋπόθεση της έντονης επιθυμίας για σεξ και χρήμα είναι το μυστήριο της τεραστίας φαντασιωσικής τους υπεράξιας που πολλαπλασιάζεται συνήθως από τους τρίτους που περιγράφουν με μεταφυσικές διαστάσεις αυτό το αχόρταγο τέρας που όσο και να το ταΐζουμε τόσο περισσότερο πεινά .
Το παραπάνω editorial υπογράφει ο Κ. Κωνσταντινίδης
Αυτοερωτισμός και Αυτοϊκανοποίηση - Πρώτη καταχώρηση: Πέμπτη 28/10/2010
Ο αυτοερωτισμός χαρακτηρίζει τις σεξουαλικές συμπεριφορές με τις οποίες το υποκείμενο (το άτομο) εξασφαλίζει ικανοποίηση καταφεύγοντας στο ίδιο του το σώμα, χωρίς δηλαδή να υπάρχει εξωτερικό αντικείμενο (το άλλο άτομο): με αυτή την έννοια ο αυνανισμός θεωρείται αυτοερωτική συμπεριφορά. Ειδικότερα, δηλαδή, πρόκειται για χαρακτηριστικό γνώρισμα των πρώιμων σεξουαλικών συμπεριφορών, μέσω των οποίων οι μερικές ενορμήσεις, που συνδέονται με τη λειτουργία οργάνων ή τη διέγερση ερωτογενών ζωνών, επιτυγχάνουν τη λήψη ικανοποίησης χωρίς να χρειάζεται εξωτερικό αντικείμενο και χωρίς αναφορά στην ενοποιημένη σωματική εικόνα ή σε μια πρώτη σκιαγράφηση του εγώ, χαρακτηριστική του ναρκισσισμού (Laplanche and Pontalis).
Ο Φρόιντ δε, ορίζει τον αυτοερωτισμό με γνώμονα τη σχέση της ενόρμησης με το αντικείμενό της και καταλήγει: «Η ενόρμηση δεν κατευθύνεται προς άλλα άτομα, αλλά ικανοποιείται από το ίδιο το σώμα»…
Καμία άλλη μορφή σεξουαλικής δραστηριότητας δεν έχει συζητηθεί, δεν έχει καταδικαστεί και παγκοσμίως «χρησιμοποιηθεί» όσο η αυτοϊκανοποίηση. Η έρευνα του Kinsey για την πρόγνωση της αυτοϊκανοποίησης κατέδειξε πως σχεδόν όλοι οι άνδρες και περίπου τα ¾ των γυναικών έχουν αυτοϊκανοποιηθεί κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια της ζωής τους…
Η «αυτοδιέγερση» είναι συχνή κατά τη διάρκεια της νηπιακής και παιδικής ηλικίας, αφού τα παιδιά από 15
έως 19 μηνών, αγόρια και κορίτσια, ξεκινούν την «αυτοεξερεύνηση» των γεννητικών τους οργάνων και φυσικά από αυτή την πράξη αντλούν ευχαρίστηση. Αυτή, λοιπόν, η ευχαρίστηση σε συνδυασμό με την επιθυμία για εξερεύνηση και ανακάλυψη του σώματος προκαλεί την περαιτέρω ευχαρίστηση από την αυτοϊκανοποίηση κατά αυτήν την περίοδο, που αν δεν εμποδιστεί από ενοχές και φόβους θα συνεισφέρει στη συνεχή ευχαρίστηση από τη σεξουαλική διέγερση. Με την έναρξη της περιόδου της εφηβείας, η έξαρση των σεξουαλικών ορμονών και η ανάπτυξη των δευτερευόντων σεξουαλικών χαρακτηριστικών, η σεξουαλική περίεργα εντείνονται και η συχνότητα αυτοϊκανοποίησης αυξάνεται. Ας μην ξεχνάμε πως οι έφηβοι είναι βιολογικά ικανοί για συνουσία και οργασμό, όμως συνήθως αποτρέπονται λόγω κοινωνικών και ψυχολογικών παραμέτρων. Οι διπλές δε και συνήθως διαπλεκόμενες πιέσεις να «θεσπίσουν» τη σεξουαλική τους ταυτότητα και να ελέγξουν τις σεξουαλικές τους παρορμήσεις, προκαλούν μια έντονη φυσιολογική σεξουαλική ένταση στους έφηβους που απαιτούν εκτόνωση και η αυτοϊκανοποίηση είναι ένας φυσιολογικός τρόπος να μειωθεί αυτή η σεξουαλική ένταση. Γενικά, τα αγόρια μαθαίνουν να αυνανίζονται για να εκσπερματίσουν, νωρίτερα από τα κορίτσια, και αυνανίζονται και συχνότερα.Η διαφορά μεταξύ της ικανοποίησης των εφήβων και των παιδιών είναι η ύπαρξη φαντασιώσεων με θέμα τη σεξουαλική πράξη, ενώ αυτές οι φαντασιώσεις είναι ένα βασικό παρεπόμενο στην ανάπτυξη της σεξουαλικής ταυτότητας. Μέσα στη συγκριτική ασφάλεια της φαντασίας, οι έφηβοι μαθαίνουν να έχουν σεξουαλικό ρόλο ενήλικα, ενώ αυτή η πρακτική του αυτοερωτισμού διατηρείται μέχρι και τα πρώτα χρόνια της ενηλικίωσης, οπότε συνήθως αντικαθίσταται ή έστω παραγκωνίζεται από την κανονική σεξουαλική πράξη.
Ο άνδρας θεωρεί δικαίωμα τον αυνανισμό κατά τη διάρκεια της εφηβείας, καθώς οι νέοι συνήθως αντιγράφουν αυτό που κάνουν οι φίλοι τους και δεν το θεωρούν ντροπή ούτε και έχουν ένοχη για την πρακτική αυτή. Αντίθετα, οι ενήλικοι άνδρες θεωρούν πως η πρακτική αυτή είναι προσβλητική και κριτήριο αναποτελεσματικότητας στη κατάκτηση ερωτικών συντρόφων.
Οι σεξουαλικοί σύντροφοι όμως ως ενήλικες δεν εγκαταλείπουν ολοκληρωτικά τον αυνανισμό. Ιδίως όταν το σεξ δεν είναι ικανοποιητικό ή δεν είναι εφικτό λόγω κάποιου προβλήματος ή απουσία του συντρόφου, συχνά ξανά υιοθετείται η αυνανιστική πρακτική, ώστε να οδηγηθεί ο άνδρας ή η γυναίκα στην ικανοποίηση και στη χαλάρωση. Το ίδιο ισχύει και για όποιον ενήλικα δεν έχει σύντροφο μια δεδομένη περίοδο της ζωής του ή δεν καταφεύγει στο περιστασιακό σεξ.
Οι ηθικές αναστολές δαιμονοποίησαν τον αυνανισμό και τον ενοχοποίησαν ως αιτία πρόκλησης ψυχικών παθήσεων και φτωχής σεξουαλικής ικανότητας. Φυσικά, δεν υπήρξε ποτέ επιστημονική τεκμηρίωση για τα παραπάνω, ενώ σήμερα γνωρίζουμε πως αποτελεί ψυχοπαθολογικό σύμπτωμα μόνο όταν αποτελεί καταναγκασμό πέραν της ελεγχόμενης βούλησης του ανθρώπου. Σε αυτές τις περιπτώσεις ο αυνανισμός συνιστά σύμπτωμα ψυχοσυναισθηματικής όχι όμως επειδή είναι σεξουαλικό ,αλλά επειδή είναι καταναγκαστικό. Επίσης, όταν ο αυνανισμός γίνεται λόγος αποφυγής της ίδιας της σεξουαλικής πράξης αποτελεί εμπόδιο για την ευτυχή και ταυτόχρονη οργασμική λειτουργία των φύλων και η γυναίκα συνήθως αρνείται να τον αποδεχτεί, γιατί θεωρεί ότι την υποτιμά και την προσβάλλει, με αποτέλεσμα την άρνησή της να συμμετέχει και την τιμωρία του άνδρα με ποικίλους τρόπους.
Η αυτοϊκανοποίηση αποτελεί μια καθολική πτυχή της ψυχοσεξουαλικής ανάπτυξης και στις περισσότερες περιπτώσεις είναι προσαρμοστική. Ως πρακτική σήμερα δεν καταδικάζεται από την επιστημονική κοινότητα όπως στο παρελθόν, αντίθετα μερικές φορές συνίσταται ως πρακτική αντιμετώπισης του άγχους, αφού είναι μία χαλαρωτική πρακτική που συμβάλλει στην εκτόνωση του στρες και σε ένα πιο ήρεμο ύπνο. Ακόμα σε πολλές περιπτώσεις συνίσταται και ως σεξουαλικό παιχνίδι σε ζευγάρια που έχουν δυσκολία στην αποενοχοποίηση των σωμάτων τους και των φαντασιώσεών τους - όταν δηλαδή είναι μέρος του ερωτικού παιχνιδιού που θα εντείνει τον κανονικό οργασμό και τη διέγερση των φαντασιώσεων.
To παραπάνω editorial υπογράφει η Ε. Ελευθερίου Ψυχοθεραπεύρια-Κλινική Θεραπεύτρια Σεξουαλικών Διαταραχών, συνεργάτιδα του Ανδρολογικού Ινστιτούτου Αθηνών,www.andrologia.gr Πώς η δυτική σκέψη μάς έκανε σεξοφοβικούς; - Πρώτη καταχώρηση: Πέμπτη 21/10/2010
Δύο είναι οι δυνατές απαντήσεις μπροστά στο σαρκικό ξέσπασμα σύμφωνα με τον Οκτάβιο Παζ: το τρανταχτό γέλιο και η απάθεια. Η απάθεια είναι η φιλοσοφική απάντηση, ενώ το γέλιο η μυθολογική. Ο φιλόσοφος που θέλει να γνωρίσει τα πάντα δεν θέλει να γνωρίσει τίποτα για τον σπασμό που τον ρίχνει κάτω στη γη.
Το σεξ είναι ο μέγας απών της φιλοσοφικής πραγματείας. Σε αυτό διαφέρουν οι φιλόσοφοι από τους αδελφούς εχθρούς, τους θεολόγους που καταχωρούν με λεπτομέρειες τις αμαρτίες και τους αρπισμούς της σάρκας μέχρι και το να συζητούν σοβαρά για το φύλο των αγγέλων.
Στα χρειώδη για το πόλεμο κατά της αμαρτίας περιλαμβάνεται και μια περιέργεια για τις μεθόδους και τους τρόπους της. Ενώ για τον φιλόσοφο, η αταραξία εξαίρει από τη μελέτη τέτοιες αδιακρισίες. Ο θεολόγος καταπολεμά το σεξ, ο φιλόσοφος αντίθετα θεωρεί δεδομένο ότι δεν έχει καμία σχέση μαζί του. Ίσως αυτό να οφείλεται στην ιδιοσυγκρασία των στοχαστών που στην πλειονότητά τους είναι άγαμοι και εξαιρετικά άσπιλες βιογραφίες.
Έτσι έχουμε τους παρθενικά άφυλους ,όπως Λέπνιζ, Σπινόζα, Καντ ενώ άλλοι ζουν μια θλιβερή αποχή όπως ο Κιρκεγκάαρντ και ο Νίτσε, ενώ εκείνοι που αφέθηκαν στα πάθη τους δεν είχαν καλό τέλος όπως ο Αβέλαρδος. Αλλά να θυμηθούμε και τον παντρεμένο Σωκράτη με την Ξανθίππη και το κακεντρεχές σχόλιο πως ο παντρεμένος φιλόσοφος είναι μια φιγούρα για κωμωδία. Είναι δε παρήγορο που είχαμε και φιλοσόφους όπως τον Ράσελ και τον Σατρ, ειδάλλως η φιλοσοφία θα ήταν άρια για ένα βαθύφωνο. Είναι δε απαισιόδοξο όταν ακούς δύο μεγάλους σε ηλικία φιλοσόφους όπως ο Οκτάβιο Παζ και Ορτέκα Υ Κασσετ να συζητούν: «ότι το να έχεις μια σκέψη είναι σαν να έχεις μια στύση» καταλήγοντας: «ευτυχώς εμείς ακόμα σκεπτόμαστε».
Ο Σοπενάουερ αναρωτιέται πώς ένα πάθος που κρατά πρωταγωνιστικό ρόλο στην ανθρώπινη ζωή δεν έχει ληφθεί υπ’όψιν από τους φιλοσόφους και παραμένει ανεξερεύνητο έδαφος.
Ο Σωκράτης, πίνοντας το κώνειο και νιώθοντας την τελευταία διέγερση στα γεννητικά του όργανα, απευθύνεται σε ένα όμορφο νέο και ζητεί τη θυσία ενός πετεινού στον Ασκληπιό που ήταν η προσφορά των παιδεραστών, όταν πετύχαιναν καλή στύση. Έτσι με φρόνημα παιγνιώδες διείσδυσε ο άγιος προστάτης των φιλοσόφων στο βασίλειο του θανάτου.
Ο Μονταίνος αργότερα αναρωτιέται: «τι έχει η γενετήσια πράξη που είναι τόσο φυσική αναγκαία και δίκαιη ώστε να μην τολμούν να μιλήσουν γι’ αυτήν χωρίς συστολή και να την αποκλείουν απ’ όλα τα σοβαρά και επίσημα σχέδια του; Με θράσος εκστομίζουμε( σκοτώνω προδίδω κλέβω), γιατί εκείνο το άλλο δεν τολμάμε να το κατονομάσουμε παρά μόνο ανάμεσα στα δόντια…». Ο ίδιος φιλόσοφος διαχωρίζει τις δύο όψεις του έρωτα, τη γεννητική και την ευχάριστη. Η πρώτη αφορά στην αναπαραγωγή και θεσμοθετείται στο γάμο (κανείς δεν παντρεύεται από προσωπική απόλαυση αλλά από κοινωνική υποχρέωση. Το έθιμο και η επιδίωξη του γάμου αφορά στο είδος και όχι την εξατομικευμένη ηδονή).
Ο Σοπενάουερ πάνω στα χνάρια του Μοντάνιου υπαινίσσεται ότι η πράξη του έρωτα είναι πράξη ανωριμότητας και σχετίζεται με την εφηβεία όπως και η ομορφιά.
Ο Σερ Τόμας Μπράουν, προαναγγέλλοντας τα παράπονα του Σοπενάουερ, λέει: «θα χαιρόμουν αν μπορούσαμε να τεκνοποιήσουμε όπως τα δέντρα χωρίς επαφή, ώστε να διαιωνίζεται ο κόσμος χωρίς την παρεμβολή αυτού του χυδαίου και ανιαρού τρόπου της συνουσίας» Συνεχίζει δε: «είναι η πιο ανόητη πράξη που διαπράττει ένας σοφός άνθρωπος».
Η σεξουαλικότητα, λέει ο Φρόιντ, είναι η μοναδική λειτουργία που υπερβαίνει το άτομο και το υποτάσσει στο είδος, άρα υποτάσσεται στο ένστικτο αναπαραγωγής που είναι προαιώνια εντολή και λιγότερο ατομική, βουλητική πρωτοβουλία, άρα με λιγότερη υπεραξία πνευματική…
Συνεχίζει δε ο Σοπενάουερ ότι η ντροπή και η αμηχανία που αισθανόμαστε για το σεξ είναι αποτέλεσμα της επίγνωσης ότι χρησιμοποιούμαστε από κάτι το οποίο μας υποβιβάζει, μας αγνοεί και μας εκμηδενίζει… Για τον άνδρα δεν αναφέρει πώς ανανεώνει την επιθυμία του για απόλαυση με τη λιγότερο πρωτότυπη πράξη, ενώ η γυναίκα τουλάχιστον καταλήγει στην εγκυμοσύνη που τη δικαιώνει…
Ακόμα και για την επιλογή των φυσικών προσώπων ο μεγάλος φιλόσοφος στέκεται κριτικά, γιατί, όπως αναφέρει, δεν αποτελούν παρά βιολογικές εντολές για τη διαιώνιση των πιο υγιών αντιπροσώπων των ανώτερων θηλαστικών…
Η ερωτική λαχτάρα για την ομορφιά δεν αποτελεί ατομική πολιτιστική επιλογή αλλά είναι μηχανισμός ειδικής επιλογής για το υγιέστερο, που συνήθως αντιπροσωπεύει το ομορφότερο… Το απλό σεξουαλικό ένστικτο είναι χοντροκομμένο, γιατί κατευθύνεται προς οποιοδήποτε αντικείμενο χωρίς καμία εξατομίκευση… Επιδιώκει την ποσοτική διαιώνιση του είδους, χωρίς να λαμβάνει υπ' όψιν καθόλου την ποιότητα…
Γιατί η φιλοσοφική σκέψη πάνω στη σεξουαλικότητα, στις ελάχιστες περιπτώσεις που έχει υπάρξει, μοιάζει να σημαδεύεται από ένα τόσο ριζικό πεσιμισμό;
Μήπως είναι ο τρόμος απέναντι στο σώμα, άρα στον θάνατο;
Διαμαρτυρία του ατόμου σε ό,τι το περιορίζει και το υποτάσσει βιολογικά στην υπηρεσία του είδους;
Ο Γκιόραν, σε μια από τις βαθύτερες ενοράσεις του, δήλωσε: «Η μεγάλη και μοναδική πρωτοτυπία του έρωτα έγκειται στο ότι καθιστά την ευτυχία αδιαχώριστη από τη δυστυχία».
Και ίσως η μεγάλη, η μοναδική πρωτοτυπία της φιλοσοφίας από τα βάθη των αιώνων, είναι ότι αρνείται να δεχθεί πως ευτυχία και δυστυχία οφείλουν, όταν δεν υπάρχει άλλη λύση, να συνυπάρχουν…
Το παραπάνω editorial υπογράφει ο Κ. Κωνσταντινίδης
Περνάμε στην αναβίωση του Αμαζονικού Φεμινισμού;- Πρώτη καταχώρηση: Τετάρτη 13/10/2010
Το 1869, ο Τζον Στιούαρτ Μιλλ εξέδωσε το «Η Υποταγή των Γυναικών» (The Subjection of Women) ώστε να υπερασπιστεί το ότι «η νόμιμη κατωτερότητα του ενός φύλου από το άλλο είναι λάθος και αποτελεί ένα από τα κύρια εμπόδια στη βελτίωση και τη πρόοδο της ανθρωπότητας».
Η προάσπιση όμως των γυναικείων δικαιωμάτων και της ισότητας των δυο φύλων ξεκίνησε πολύ νωρίτερα με την έναρξη του φεμινισμού που εντοπίζεται χρονολογικά ως φιλοσοφία και κίνημα με την σύγχρονη του έννοια, στην εποχή του Διαφωτισμού με στοχαστές όπως η Λαίδη Mary Wortley Montagu και η
Marquis de Condorcet υπέρμαχοι της γυναικείας εκπαίδευσης, ενώ έγινε οργανωμένο κίνημα τον 19ο αιώνα και εδραιώθηκε στο προοδευτικό και ειδικότερα στο μεταρρυθμιστικό κίνημα, καθώς όλο και περισσότεροι άνθρωποι άρχισαν να πιστεύουν πως οι γυναίκες υφίστανται άδικη μεταχείριση.Στην προσπάθεια εξίσωσης των φύλων εντάχθηκε κάπου στο 1960, που το φεμινιστικό κίνημα έφτασε στην κορύφωση του και έγιναν αντιληπτές οι πρώτες ισχυρές δονήσεις στο ισχυρό έως τότε οικοδόμημα της ανδρικής κυριαρχίας αφήνοντας ρωγμές στα θεμέλια του, ενώ η ισότητα των φύλων έμοιαζε να εδραιώνεται τουλάχιστον ιδεολογικά στο δυτικό κόσμο, και η σεξουαλική απελευθέρωση της γυναίκας από τα δεσμά της ανδρικής κυριαρχίας.
Ενώ έμοιαζε λοιπόν, πως οι γυναίκες σιωπούσαν προσπαθώντας να ενσαρκώσουν όσο το δυνατόν καλύτερα το ρόλο του θηράματος προς θήρευση, μια συμπεριφορά που είχε ως κυρίαρχη αιτία την ερμηνεία που προσέδιδε η δυτική κουλτούρα στον ανδρισμό, όπου το σεξουαλικό κυνήγι των γυναικών ήταν υποχρεωτικό και για τις μεν και για τους δε, παρά το ότι πρόδιδε τόσο τη φοβία της πραγματικής προσέγγισης και επικοινωνίας με το άλλο φύλο όσο και τον τρόμο μπροστά στην τρωτότητα και τον χαρακτηρισμό της «έλλειψης ανδρισμού», τελικά σταδιακά συντελούνταν η τελική σύγκρουση των φύλων…
Η σύγκρουση αυτή διαπιστώνουμε σήμερα πως συντελέστηκε και αφορά στην επιθετική αλλά δίκαιη θέση της γυναίκας πως θέλει η ίδια να επιλέγει τον σύντροφό της και όχι να της τον επιλέγουν οι κοινωνικές προκαταλήψεις, να απιστεί όπως και ο άνδρας, να επιλέγει νεότερους συντρόφους, να δικαιώνεται στην ερωτική πρωτοβουλία χωρίς τα κατεστημένα παραδοσιακής μορφής όπου το δίπολο σχέση έπρεπε να έχει τον άνδρα στον ισχυρό ενεργητικό ρόλο και αντίστοιχα τη γυναίκα στον παθητικό και εύθραυστο ρόλο, και χωρίς οι επιλογές και οι πράξεις της να σχολιάζονται με σεξιστικά και ειρωνικά υπονοούμενα.
Σήμερα δηλαδή ίσως να έχουμε φτάσει στην αναβίωση του Αμαζονικού Φεμινισμού που προάγει την φυσική ισότητα και αντιτίθεται στους στερεοτυπικούς ρόλους των φύλων και στις διακρίσεις εναντίον των γυναικών που στηρίζονται σε ανυπόστατες, όπως φαίνεται, υποθέσεις όπως ότι οι γυναίκες πρέπει να είναι, να δείχνουν ή να συμπεριφέρονται ως παθητικές, αδύναμες και σωματικά αβοήθητες, ενώ απορρίπτει την ιδέα πως συγκεκριμένα χαρακτηριστικά ή ενδιαφέροντα είναι έμφυτα αρσενικά (ή θηλυκά), ενώ ταυτόχρονα υποστηρίζει και εξυμνεί γυναίκες που επιτυγχάνουν και εκφράζουν διανοητική και φυσική δύναμη, προσθέτοντας, θα λέγαμε, και… την σεξουαλική υπεροχή.
Όλα τελικά άλλαξαν ή έγινε ολική επαναφορά και αποκατάσταση των ρόλων επιστρέφοντας στην εποχή των Αμαζόνων;
Η «εικόνα» της γυναίκας ΕΧΕΙ αλλάξει. Η γυναίκα μητέρα, η γυναίκα σύζυγος, η γυναίκα κόρη, η γυναίκα εργαζόμενη, η γυναίκα σύντροφος, η γυναίκα που επιθυμείται, αποτελούσαν τους κρίκους μιας αλυσίδας που έσπασε και επανασυνδέθηκε από τον κρίκο που υποδηλώνει τη νέα εικόνα της γυναίκας που αποδέσμευσε τη σεξουαλικότητα από τα δεσμά της, μεταμορφωμένη πια στη γυναίκα που επιθυμεί, διεκδικεί και επιβιώνει πλέον ως το «ισχυρό» φύλο.
Ποιος φοβόταν όμως την αυτονομία της γυναίκας; Της εργαζόμενης γυναίκας; Της γυναίκας-καριέρας; Της μόνης μητέρας; Του σεξουαλικού θηλυκού; Ο άνδρας ή τελικά η ίδια η γυναίκα; Θα λέγαμε και οι δύο.
Οι άνδρες γιατί χάνουν τα ηνία και οι γυναίκες γιατί… «περισσότερο από όλους την δύναμη μου τη φοβάμαι εγώ ο ίδιος»...
Το παραπάνω editorial υπογράφει η Ελεάνα Ελευθερίου
Ψυχοθεραπεύτρια- Κλινική Θεραπεύτρια Σεξουαλικών Διαταραχών
«Κρούσεις» για όλους; - Πρώτη καταχώρηση: Τετάρτη 06/10/2010
Τα μέχρι σήμερα αποτελέσματα δείχνουν πως η θεραπεία αποκαθιστά τη στυτική δυσλειτουργία μικρού και μετρίου βαθμού αγγειακής αιτιολογίας. Στις περιπτώσεις σοβαρού βαθμού αγγειακής στυτικής δυσλειτουργίας που δεν ανταποκρίνεται επαρκώς στη θεραπεία με φαρμακευτική αγωγή το θεραπευτικό αποτέλεσμα της μεθόδου δίνει τη δυνατότητα βελτίωσης της ανταπόκρισης στα φάρμακα.
Επίσης μπορεί να εφαρμοστεί σε άνδρες που πάσχουν από N. Peyronie, για βελτίωση της αγγειακής παροχής.
Πως γίνεται η εφαρμογή της θεραπείας;
Η θεραπεία γίνεται με την απ' ευθείας εξωτερική εφαρμογή κρουστικών κυμάτων. Για κάθε ασθενή χρειάζεται μια ειδική κεφαλή που έχει τη δυνατότητα να εστιάσει τον απαιτούμενο αριθμό κρουστικών κυμάτων για την ολοκλήρωση της θεραπείας του.Πλεονέκτημα της μεθόδου είναι το γεγονός πως δεν χρειάζεται αναισθησία, αφού η μέθοδος είναι εντελώς ανώδυνη. Μέχρι σήμερα δεν καταγράφηκαν παρενέργειες.
Η θεραπεία διαρκεί 9 εβδομάδες και το τελικό αποτέλεσμα αξιολογείται στις 13 εβδομάδες. Οι θεραπευτικές συνεδρίες εφαρμόζονται δύο φορές την εβδομάδα για τρεις συνεχόμενες εβδομάδες και επαναλαμβάνονται μετά την πάροδο τριών εβδομάδων.
Σύμφωνα με τα αποτελέσματα μελέτης που δημοσιεύτηκε στο πλέον έγκριτο διεθνές Ουρολογικό περιοδικό, το European Urology (Vardi Y, et al. European Urology, 58, 243-248, 2010), στους ασθενείς που υποβλήθηκαν στη θεραπεία παρατηρήθηκε αύξηση της αιματικής ροής στο πέος κατά 140%.
Το 80% των ασθενών που συμμετείχαν στη μελέτη διέκοψαν τη λήψη φαρμάκων για τη στύση μετά τη θεραπεία.
...Και εγένεντο αγγεία-Πρώτη καταχώρηση: Τετάρτη 29/09/2010
Η στύση είναι ένα αγγειακό φαινόμενο, αφού χαρακτηρίζεται από αύξηση της ροής του αίματος στα σηραγγώδη σώματα έτσι ώστε να επιτευχθεί ικανοποιητική σκληρότητα για διείσδυση.
Μέχρι σήμερα οι θεραπευτικές επιλογές αντιμετώπιζαν μόνο το σύμπτωμα αλλά όχι την αιτία, δηλαδή τη μείωση της ροής του αίματος στα σηραγγώδη σώματα του πέους. Με τη νέα θεραπευτική μέθοδο, η θεραπεία της πάθησης έρχεται πιο κοντά.Η πρωτοποριακή μέθοδος αντιμετώπισης της στυτικής δυσλειτουργίας αγγειακής αιτιολογίας με κρουστικά κύματα, ουσιαστικά χαρίζει στο πέος «καινούργια αγγεία» ώστε να μπορεί να δημιουργήσει και να διατηρήσει μια καλύτερη στύση. Βασίζεται σε αντίστοιχη θεραπεία για την ισχαιμία του μυοκαρδίου της καρδιάς, προκαλώντας αγγειογένεση, δηλαδή ανάπτυξη νέων αγγειακών κλάδων.
Η χορήγηση των κρουστικών κυμάτων στο πέος επιτυγχάνεται μη επεμβατικά, με μια ειδική συσκευή (OmnispecTM ED-1000 του οίκου Medispec (Germantown, MD, USA), που εκπέμπει τοπικά χαμηλής έντασης κρουστικά κύματα που επικεντρώνονται στη περιοχή-στόχο (σηραγγώδη σώματα του πέους).
Η θεραπεία έχει ένδειξη σε ασθενείς που το πρόβλημα της στύσης έχει αγγειακή αιτιολογία και σαν αποτέλεσμα μας εξασφαλίζει την αύξηση της αιματικής ροής στα σηραγγώδη σώματα κατά την έναρξη , διάρκεια και διατήρηση της στύσης.
Το παραπάνω editorial υπογράφει ο Θ. ΠαλλαντζάςΧειρούργος Ουρολόγος - Ανδρολόγος
Συνεργάτης του Ανδρολογικού Ινστιτούτου Αθηνών.
Το νέο «κύμα» στη θεραπεία της Στυτικής Δυσλειτουργίας (ΣΔ) - Πρώτη καταχώρηση: Τετάρτη 22/09/2010
Η Στυτική Δυσλειτουργία αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζει ο σύγχρονος άνδρας τα τελευταία 20 τουλάχιστον χρόνια.
Η εμφάνιση πριν από 10 χρόνια των φαρμάκων από το στόμα – της σιλδεναφίλης ( Viagra), ταδαλαφίλης ( Cialis) , βαρδεναφίλης ( Levitra)- για την αντιμετώπιση του προβλήματος έφερε στην επιφάνεια όχι μόνο την έκτασή του – το 30 % των σεξουαλικά ενεργών ανδρών πάσχει από ΣΔ - αλλά και τη σοβαρότητα των ιατρικών, προσωπικών και συναισθηματικών διαταραχών που προκαλεί.
Σαφέστατα εκατομμύρια άνδρες σε όλο το κόσμο έχουν επωφεληθεί από τα αποτελέσματα των φαρμάκων αυτών. Πάνω από 150.000.000 συνταγές σιλδεναφίλης έχουν πραγματοποιηθεί σε όλο το κόσμο.
Ταυτόχρονα όμως, εκατομμύρια άλλοι έχουν απογοητευθεί από τη μη-δράση τους, η οποία αφορά στο 30% των ανδρών που τα χρησιμοποιούν, και από το γεγονός της ιατρικοποίησης της ερωτικής πράξης, της ανάγκης δηλαδή να χρησιμοποιούν ένα φάρμακο για να κάνουν έρωτα.Ωστόσο, εδώ και χρόνια, έχει γίνει κοινή γνώση και συνειδητοποίηση το γεγονός ότι η ΣΔ είναι νόσημα και όχι μια «κακιά» στιγμή. Ένα νόσημα με σημαντικές και ξεκάθαρες βιολογικές και ψυχολογικές συνιστώσες. Ένα νόσημα που απαιτεί συγκεκριμένες απαντήσεις και αποτελεσματικές λύσεις.
Απαιτεί θεραπεία
Η τάση και προσπάθεια της σύγχρονης ιατρικής είναι η ανεύρεση ανώδυνων, αποτελεσματικών και μη επεμβατικών μεθόδων για την αντιμετώπιση κάθε ιατρικού προβλήματος. Στο πλαίσιο αυτό και αναφορικά με την αντιμετώπιση της ΣΔ πολύ πρόσφατα, στο Αμερικανικό Ουρολογικό Συνέδριο, στο San Francisco, τον περασμένο Ιούνιο, ανακοινώθηκε και επίσημα η κυκλοφορία του μηχανήματος ED 1000. Πρόκειται για την κλινική εφαρμογή μιας πρωτοποριακής ιδέας για την ανάπτυξη καινούργιων αγγείων -νεοαγγειογένεση- σε πάσχοντα όργανα, μια ιδέα που ήδη εφαρμόζεται με επιτυχία για τη θεραπεία της ισχαιμίας του μυοκαρδίου.
Η νέα αυτή θεραπευτική προσέγγιση για τη θεραπεία της Στυτικής Δυσλειτουργίας με κρουστικά κύματα, (Erectile Dysfunction Shock Wave Therapy) δίνει ουσιαστικές ελπίδες για μια μόνιμη θεραπευτική λύση στο πρόβλημα αυτό. Το αποτέλεσμα αυτό υποστηρίζεται και από ερευνητικές μελέτες σε έγκριτα επιστημονικά περιοδικά.
Σημαντική πληροφορία είναι η διατήρηση των θεραπευτικών αποτελεσμάτων σε μεγάλο βάθος χρόνου, αποτέλεσμα που μέχρι τώρα μπορούσε να εγγυηθεί η τοποθέτηση πεϊκής πρόθεσης χειρουργικά.
Όπως σε όλες τις θεραπευτικές προσεγγίσεις βέβαια, υπάρχουν ενδείξεις και αντενδείξεις και δυστυχώς δεν αφορά σ' όλους τους ασθενείς με στυτική δυσλειτουργία αλλά κυρίως στους άνδρες με αγγειακού τύπου ΣΔ. Σε αυτούς τους ασθενείς η μέθοδος αυτή υπόσχεται τα καλύτερα αποτελέσματα.
Αποτελέσματα που δεν απαιτούν τη λήψη φαρμάκων ή την εφαρμογή χειρουργικών μεθόδων και τη χρήση αναισθησίας. Απαιτεί όμως, την εφαρμογή της από έμπειρους και εξειδικευμένους ανδρολόγους.
Τόσο για την εφαρμογή της όσο και για την επιλογή των ανδρών που μπορούν να υποβληθούν σε αυτή. Παράμετροι και οι δύο πολύ σημαντικοί για την επίτευξη των καλύτερων δυνατών αποτελεσμάτων.
Πολύ σύντομα η μέθοδος αυτή θα είναι σύντομα διαθέσιμη και στην Αθήνα.
Μια νέα εποχή ξεκινά στη θεραπεία της Στυτικής Δυσλειτουργίας και έρχεται κατά «κύματα».
Καρκίνος του προστάτη - Πρώτη καταχώρηση: Τετάρτη 15/09/2010
Είναι σχεδόν ειρωνικό ότι ένα όργανο που αποκαλείται «προστάτης» αποτελεί στις μέρες μας μια από τις μεγαλύτερες απειλές για την υγεία, ακόμα και για τη ζωή του ανδρικού πληθυσμού του πλανήτη.
Στην πραγματικότητα, ο καρκίνος του προστάτη αποτελεί τον πιο συχνό καρκίνο του ανδρικού φύλου και τη δεύτερη αιτία θανάτου για τους άνδρες και είναι υπεύθυνος για τουλάχιστον 1.200 θανάτους μόνο στη χώρα μας.
Όντας ο πιο συχνός καρκίνος στον άνδρα, το ενδιαφέρον της ιατρικής κοινότητας από πολύ νωρίς έχει στραφεί στη διερεύνηση της αιτιολογίας, της πρόληψης και της θεραπείας του.Το κόστος εξάλλου, κοινωνικό, προσωπικό και οικονομικό του καρκίνου του προστάτη είναι τεράστιο. Είναι χαρακτηριστικό ότι το κόστος για την φαρμακευτική αγωγή του νοσήματος αυτού αποτελεί το δεύτερο πιο σημαντικό ‘'έξοδο’' των συστημάτων υγείας παγκοσμίως. Παρ' όλα αυτά, πολλά πράγματα είναι ακόμα άγνωστα για τον ''δολοφόνο’' αυτό, αναγκάζοντας την ιατρική επιστήμη να προσφέρει μόνο παρηγορητική θεραπεία σε ένα μεγάλο ποσοστό των 3.000 τουλάχιστον νέων περιπτώσεων καρκίνου του προστάτη, που διαπιστώνονται κάθε χρόνο στη χώρα μας.
Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή.
Ο προστάτης είναι ένας αδένας που βρίσκεται μπροστά από την ουροδόχο κύστη και περιβάλλει την ουρήθρα. Είναι ένα όργανο εξαιρετικά σημαντικό για την ανδρική υγεία, αφού πια γνωρίζουμε τη μεγάλη σημασία που έχει όχι μόνο για την ικανότητα ούρησης και εγκράτειας του άνδρα, αλλά και για τη γονιμότητα και τη σεξουαλική του υγεία.
Όσον αφορά στην εγκράτεια – την ικανότητα του άνδρα δηλαδή να ελέγχει την ούρησή του- , ο προστάτης αποτελεί τμήμα του έσω σφιγκτήρα, ενός από τα δύο συστήματα εγκράτειας του ανδρικού οργανισμού. Γνώση που οι γιατροί μαθαίνουν από τα πρώτα έτη των σπουδών τους. Γνωρίζουμε, όμως, πλέον ότι ο προστάτης, για την ακρίβεια ο υγιής προστάτης, έχει εξαιρετική σημασία για τη σεξουαλική υγεία και την αναπαραγωγική ικανότητα του άνδρα.
Πιο συγκεκριμένα, ο αδένας αυτός παράγει και απελευθερώνει το γνωστό σε όλους μας PSA, ουσία απαραίτητη για τη ρευστοποίηση του σπέρματος, τη δημιουργία δηλαδή του κατάλληλου περιβάλλοντος για τη μεταφορά των σπερματοζωαρίων στις σάλπιγγες και τη γονιμοποίηση του ωαρίου.
Γνωρίζουμε, επίσης, ότι στην περιοχή του προστάτη υπάρχουν νευρικές ίνες- νεύρα- τα οποία απελευθερώνουν ΝΟ, τον νευροδιαβιβαστή εκείνο μέσω του οποίου πραγματοποιείτε η στύση.
Πέρα, λοιπόν, από το γεγονός ότι πρόκειται για ένα μοναδικό για τον άνδρα όργανο- στις γυναίκες δεν αναγνωρίζεται κάτι αντίστοιχο- είναι και ‘'μοναδικό’' για την υγεία του.
Ο καρκίνος του προστάτη είναι ένα νόσημα που ξεκινά αρκετά νωρίς στη ζωή ενός άνδρα, ίσως και πριν τα 50χρόνια, με την έννοια της εμφάνισης των πρώτων ιστολογικών αλλοιώσεων, της αλλαγής δηλαδή της μορφής των προστατικών κυττάρων. Και αυτό αφορά στο σύνολο σχεδόν του ανδρικού πληθυσμού. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε έρευνες που έχουν πραγματοποιηθεί, το 85% και άνω των ανδρών άνω των 80 παρουσιάζει τις αλλοιώσεις αυτές που αναφέραμε χωρίς ποτέ όμως να εμφανίσει αυτό που αποκαλείται κλινικός καρκίνος.
Οι περισσότεροι από αυτούς, μάλιστα, δεν θα εμφανίσουν ποτέ ούτε καν αύξηση της τιμής του PSA , της πιο γνωστής και ευρέως χρησιμοποιούμενης τεχνικής για την ανακάλυψη του καρκίνου, τεχνική που τα τελευταία χρόνια έχει βρεθεί στο μάτι του κυκλώνα τόσο για την αξιοπιστία της όσο και για τα αποτελέσματα που έχει στην επιλογή της κατάλληλης θεραπευτικής αγωγής από γιατρούς και ασθενείς.
Είναι χαρακτηριστικό ότι το 85% των περιπτώσεων καρκίνου του προστάτη εμφανίζεται μετά την ηλικία των 65 ετών με μόνο 1% των περιπτώσεων να αφορά σε άνδρες κάτω των 55 ετών. Θα πρέπει να τονισθεί, όμως, ότι παγκοσμίως υπάρχει μια τάση «μεταφοράς» του νοσήματος σε πιο μικρές ηλικίες που μπορεί να οφείλεται σε διατροφικούς, περιβαλλοντικούς, ιατρικούς παράγοντες ή απλώς στη δυνατότητα της ιατρικής να διαγιγνώσκει ταχύτερα το νόσημα αυτό, καθώς και στην πληρέστερη ενημέρωση του κοινού για προληπτικό έλεγχο.
Ο καρκίνος του προστάτη, λοιπόν, είναι ένα νόσημα με μεγάλη «φυσική ιστορία» και αργή εξέλιξη. Σε αυτό ακριβώς βασίζεται και το γεγονός ότι η πρώιμη διάγνωση του νοσήματος οδηγεί στη απόλυτη θεραπεία του.
Για τον λόγο αυτό η Ευρωπαϊκή Ουρολογική Εταιρεία, σε συμφωνία με την Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, συνιστά στις ετήσιες οδηγίες της προς τους ουρολόγους της Ευρώπης να προτείνουν ετήσιο προληπτικό έλεγχο για τους άνδρες άνω των 50 ετών, και άνω των 45 ετών για τους άνδρες που έχουν ιστορικό καρκίνου του προστάτη στην οικογένειά τους, καθώς έχει επιβεβαιωθεί εδώ και χρόνια η κληρονομική επιβάρυνση για το νόσημα αυτό.
Χαρακτηριστικά οι άνδρες με ένα συγγενή πρώτου βαθμού με καρκίνο του προστάτη έχουν 4,5% μεγαλύτερη πιθανότητα να εμφανίσουν καρκίνο, ποσοστό που ανεβαίνει στο 9, 3% περίπου για εκείνους με δύο συγγενείς που πάσχουν από το νόσημα αυτό.
Ο προληπτικός αυτός έλεγχος συνίσταται σε κλινική εξέταση από ειδικό ουρολόγο, τη γνωστή και όχι πολύ ευχάριστη δακτυλική εξέταση, σε υπερυχογραφικό έλεγχο του οργάνου και σε μέτρηση του ειδικού προστατικού αντιγόνου, του γνωστού PSA. Θα πρέπει να τονισθεί ότι η μέτρηση μόνο του PSA, μια απλή, ανώδυνη και σχετικά φθηνή εξέταση αίματος δεν αρκεί. Αυτό συμβαίνει γιατί το PSA δεν είναι μία ειδική εξέταση για τον καρκίνο.
Το PSA δεν παράγεται περισσότερο στον καρκίνο, απελευθερώνεται απλώς στο αίμα σε μεγαλύτερες ποσότητες. Το ίδιο, όμως, συμβαίνει και στις φλεγμονές, τις προστατίτιδες και σε προστάτες μεγάλου μεγέθους. Μπορεί να επηρεασθεί εξάλλου από την ερωτική επαφή, τη διατροφή και άλλους παράγοντες της κανονικής καθημερινότητάς μας ακόμα και από τη ηλικία.
Για τον λόγο αυτό εδώ και χρόνια έχουν εισαχθεί στην καθημερινή ιατρική πρακτική η χρήση των λεγόμενων κλασμάτων του PSA και πιο εξειδικευμένων εξετάσεων, όπως το PSA complex, ή ακόμα και μορφών που μπορούν να δώσουν ενδείξεις για την κληρονομικότητα του νοσήματος, όπως το PCA3.
Πρόκειται στην ουσία για αιματολογικές εξετάσεις που σχετίζουν την τιμή του ειδικού προστατικού αντιγόνου με την ηλικία- age related PSA-, τον όγκο του οργάνου- volume related PSA-, την αύξηση της τιμής του,- PSA doubling time, καθώς και τη σχέση του PSA που παράγεται και εκείνου που απελευθερώνεται στο αίμα, Free PSA/ Total PSA.
Όλες αυτές οι εξετάσεις στοχεύουν να μειώσουν την πιθανότητα λάθους στη διάγνωση ενός νοσήματος, όπως ο καρκίνος, και να ελαττώσουν τα ποσοστά άχρηστων διαγνωστικών και θεραπευτικών πρακτικών σε άνδρες που κατά πάσα πιθανότητα δεν θα νοσούσαν ποτέ από καρκίνο του προστάτη. Πρακτικές με τεράστιο κόστος για τον ασθενή, τόσο υγείας όσο και ψυχολογικό, παράμετρο που δεν πρέπει ποτέ να παραβλέπουμε, όταν μιλάμε για νοσήματα όπως ο καρκίνος.
Θα πρέπει, όμως, να τονισθεί ότι την τελική διάγνωση του καρκίνου του προστάτη θα τη δώσει η βιοψία του οργάνου, εξέταση η οποία πραγματοποιείται σε εξωτερική βάση στο νοσοκομείο.
Αναφορικά με τη θεραπευτική αντιμετώπιση του καρκίνου του προστάτη, αυτή ΔΕΝ είναι ενιαία για όλους. Καθορίζεται από την ηλικία, τη μορφή του καρκίνου, την επιθετικότητα δηλαδή όπως αυτή καθορίζεται από την ιστολογική του ταξινόμηση, Gleason score, από την τιμή του PSA κατά τη διάγνωση από το στάδιο- εάν δηλαδή ο καρκίνος βρίσκεται μόνο μέσα στον προστάτη – κλινικά εντοπισμένος καρκίνος- , ή έχει επεκταθεί και έξω από το όργανο και στο τέλος αλλά όχι χωρίς σημασία από τις επιθυμίες του ασθενούς.
Θα πρέπει να τονισθεί εδώ ότι ο καρκίνος του προστάτη είναι ένας ‘'σιωπηλός'’ δολοφόνος. Συνήθως δεν δίνει κανένα σύμπτωμα, πέρα ίσως από μία μικρή ενόχληση κατά την ούρηση- το ίδιο κάνει και η καλοήθης υπερπλασία του προστάτη -. Όταν, όμω,ς φτάσει να δώσει κλινικά συμπτώματα, π.χ. αιμοσπερμία-αίμα στο σπέρμα-, απόφραξη της ούρησης και πόνο στα οστά – οστικές μεταστάσεις, τότε είναι πια αργά για αποτελεσματική αντιμετώπιση και θεραπεία.
Όταν, λοιπόν, ο καρκίνος είναι περιορισμένος μόνο μέσα στο όργανο, η θεραπεία θα πρέπει να στοχεύει στην απαλλαγή του ασθενούς από τον καρκίνο και στην επαναφορά του στην κανονική καθημερινότητά του. Σε αυτή την περίπτωση και μόνο σε αυτή μιλάμε για τη χειρουργική αντιμετώπιση του καρκίνου του προστάτη. Πρόκειται για τη γνωστή ριζική προστατεκτομή ή ολική προστατεκτομή όπως είναι πιο γνωστή. Στην περίπτωση αυτή αφαιρείται όλο το όργανο μαζί με τα εξαρτήματα, π.χ. σπερματοδόχες κύστεις και αποκαθίσταται η συνέχεια της ουρήθρας με την ουροδόχο κύστη.
Η επέμβαση αυτή μπορεί να γίνει κλασικά, ανοιχτή προστατεκτομή, λαπαροσκοπικά και ρομποτικά. Η επιλογή της χειρουργικής τεχνικής θα πρέπει να γίνεται όμως όχι με ‘'κοινωνικά'' κριτήρια και επιλογές μόδας και μέσων μαζικής επικοινωνίας αλλά με ιατρικά όπως π.χ. η ηλικία του ασθενούς, το στάδιο του καρκίνου, τον σωματότυπο του αρρώστου, την ύπαρξη άλλων νοσημάτων, τη βαρύτητα του χειρουργείου και την επιθυμία του ασθενούς.
Σίγουρα ο πρώτος στόχος αυτής της χειρουργικής επέμβασης είναι η απαλλαγή του αρρώστου από τον καρκίνο. Όπως όμως έχει ήδη αναφερθεί ο καρκίνος αυτός αφορά όλο και πιο συχνά άνδρες στην 5η δεκαετία της ζωής τους, άνδρες δηλαδή που σίγουρα θα θελήσουν να διατηρήσουν την στύση τους και την κοινωνική του ζωή χωρίς ακράτεια δύο από τις συχνότερες επιπλοκές δηλαδή του χειρουργείου αυτού. Χαρακτηριστικά θα πρέπει να τονισθεί ότι δεν υπάρχει ΚΑΝΕΝΑΣ άνδρας που να έχει υποβληθεί στο χειρουργείο αυτό και που να μην παρουσιάζει κάποιου βαθμού στυτική δυσλειτουργία για άλλοτε άλλο χρονικό διάστημα, αντιμετωπίσιμη ευτυχώς στις μέρες μας.
Οι τεχνικές λεπτομέρειες της χειρουργικής επέμβασης απέχουν από τον σκοπό αυτού του άρθρου. Θα πρέπει πάντως πριν το χειρουργεί να γίνεται μια ολοκληρωμένη και λεπτομερής ανάλυση τόσο της τεχνικής όσο και των πιθανών κινδύνων και επιπλοκών και των τρόπων αντιμετώπισης αυτών.
Όταν αντίθετα ο καρκίνος έχει ξεφύγει από τα όρια του οργάνου, τότε η θεραπευτική αντιμετώπιση δεν μπορεί να είναι χειρουργική αλλά φαρμακευτική. Η θεραπεία αυτή που αποκαλείται ολικός ανδρογονικός αποκλεισμός βασίζεται στη θεωρεία, γνωστή περίπου εδώ και έναν αιώνα, ότι ο καρκίνος του προστάτη σχετίζεται άμεσα με την τεστοστερόνη του οργανισμού. Θεωρεία που και αυτή με τη σειρά της έχει δεχθεί μεγάλη κριτική, καθώς προσκρούει στο παράδοξο της εμφάνισης του καρκίνου σε ηλικίες που συνήθως η τεστοστερόνη του οργανισμού ελαττώνεται.
Η θεραπεία αυτή βασίζεται στη διακοπή της παραγωγής τεστοστερόνης από τον οργανισμό, ουσία που από πολλούς θεωρείται η ‘'βενζίνη’' του καρκίνου του προστάτη. Παρ’όλους τους κινδύνους και τις επιπλοκές της θεραπείας αυτής που περιλαμβάνουν και θρομβοεμβολικά επεισόδια μεταξύ άλλων, αποτελεί επί του παρόντος τη μόνη αξιόπιστη θεραπευτική επιλογή για την αύξηση του προσδόκιμου ζωής των ανδρών που πάσχουν από καρκίνο του προστάτη.
Έχει, όμως, ήδη αναφερθεί ότι η θεραπεία του καρκίνου του προστάτη δεν μπορεί να είναι ενιαία ρουτίνα για όλους τους αρρώστους. Συνδυασμοί ορμονικής θεραπείας και ακτινοβολίας, ορμονικής θεραπείας και χειρουργικής επέμβασης, χειρουργικής επέμβασης και ακτινοβολίας ακόμα και καμία θεραπεία – watchful waiting- μπορούν να επιλεχθούν και να πραγματοποιηθούν ανάλογα με τους παράγοντες που έχουν ήδη αναφερθεί.
Το αισιόδοξο μήνυμα αναφορικά με τον καρκίνο του προστάτη, ανεξάρτητα από χειρουργικές τεχνικές, φάρμακα και επιπλοκές, θα πρέπει όμως να είναι ένα. Ότι ο καρκίνος του προστάτη θεραπεύεται. Θεραπεύεται, αν διαγνωστεί έγκαιρα και σωστά.
Είναι κατανοητό ότι στο άκουσμα της λέξης καρκίνος, πολύ λίγοι θα μπορούσαν να παραμείνουν ήρεμοι, ειδικά στη χώρα μας. Ο πανικός δεν ήταν ποτέ ο καλύτερος σύμβουλος όμως. Ο προληπτικός έλεγχος από τον ανδρολόγο-ουρολόγο σας, η κουβέντα μαζί του και οι απορίες θα λύσουν και θα βοηθήσουν ουσιαστικά στην αντιμετώπιση του προβλήματος. Μιλήστε με τον γιατρό σας.
Το παραπάνω editorial υπογράφει ο Πέτρος Δρέττας, Χειρουργός, Ουρολόγος-Ανδρολόγος Δ/ντής του Ανδρολογικού Ινστιτούτου Αθηνών, www.andrologia.gr
Ο ναρκισσισμός και η προσφορά-Πρώτη καταχώρηση: Τετάρτη 8/09/2010
Σε παλαιότερη ραδιοφωνική συνέντευξη συζητήθηκε ότι σε σκανδιναβική χώρα υπάρχουν κάποιοι ειδικοί χώροι στις γειτονιές, όπου φοιτήτριες μπορούν να αφήνουν τα μωρά ή τα μικρά παιδιά για μικρά χρονικά διαστήματα, όταν εκείνες θέλουν να κάνουν κάτι μόνες τους, για παράδειγμα όταν θέλουν να χαλαρώσουν, να πιουν έναν καφέ με μια φίλη τους ή να κάνουν κάποια εργασία.
Ο δημοσιογράφος (όπως και εμείς) βρήκε εξαιρετική αυτή την κίνηση και ρώτησε τη συνομιλήτριά του γιατί δεν γίνεται αυτό και στην Ελλάδα; Σαν απάντηση θα μπορούσαμε να συζητήσουμε τη σχέση ανάμεσα στο «προσφέρω» και ό,τι αυτό περιλαμβάνει, και το στριφογυρίζω στο «μικρό αλωνάκι» του εαυτού μου, που μπορεί να περιλαμβάνει άλλοτε τις ατομικές φιλοδοξίες και μόνο και άλλοτε το χάσιμο του εαυτού στις ατέλειωτες ώρες των πανεπιστημιακών καφέ ή «σιγά μην…», κ.λπ.. Μια συμπεριφορά που εμπίπτει στο πλαίσιο του ναρκισσισμού.
Σημειώνουμε από την αρχή ότι θα σκιαγραφήσουμε δύο μορφές ναρκισσισμού. Η μία, η αρνητική, είναι εκείνη που συνήθως εννοείται με τη λέξη αυτή και μια δεύτερη, η θετική, που αναφέρεται σε μια δημιουργική αγάπη για τον εαυτό. Ο ναρκισσισμός με την πρώτη έννοια και η αγάπη για τους άλλους (οποιαδήποτε τύπου αγάπη) δεν μπορούν να συνυπάρχουν. Δεν μπορεί, επίσης, να συνυπάρχει ο ναρκισσισμός και ο έρωτας. Και δύσκολα συνυπάρχει ο ναρκισσισμός και οποιαδήποτε μορφή προσφοράς.Ο ναρκισσισμός είναι ένας όρος κυρίως ψυχαναλυτικός, που ξεκινά από τον μύθο του Νάρκισσου, ο οποίος ήταν ερωτευμένος με τη μορφή του (δηλαδή με τον εαυτό του) και ο οποίος πέθανε, όταν βλέποντας την αντανάκλαση της μορφής του στο νερό της πηγής, έσκυψε να τη φιλήσει και πνίγηκε, ενώ, σύμφωνα με άλλο μύθο, αυτοκτόνησε.
Τον Νάρκισσο ερωτεύτηκε η Ηχώ. Ενδιαφέρον σ’ αυτούς τους μύθους είναι ότι και τα δύο πρόσωπα υπάρχουν σε σχέση με τις αντανακλάσεις. Ο ένας ερωτεύεται την αντανάκλαση του εαυτού του και η άλλη είναι η ίδια αντανάκλαση. Ο Νάρκισσος ερωτεύεται τον εαυτό του και έτσι ο «άλλος» δεν υπάρχει σαν ερωτικό αντικείμενο η αντικείμενο αγάπης. Η Ηχώ είναι η αντανάκλαση της φωνής του «άλλου», άρα δεν υπάρχει η ίδια σαν εαυτός και υποκείμενο∙ είναι μόνο και ολόκληρη ο άλλος. Η προσέγγιση αυτού του μύθου φαίνεται πολύ ενδιαφέρουσα, ωστόσο δεν είναι της στιγμής αυτής.
Με τον όρο αυτό ορίζεται ότι ο εαυτός είναι το αντικείμενο του έρωτος. Όπως σε κάθε ερωτική σχέση αποκλείονται όλα τα άλλα ερωτικά αντικείμενα, έτσι και εδώ. Η ψυχανάλυση μελετά το θέμα του ναρκισσισμού στα αρχαϊκά στάδια της ανάπτυξης του παιδιού και στη συνέχεια ερευνά την εμπλοκή του προβλήματος στις ψυχικές διαταραχές.
Γενικότερα, ο Freud λέει ότι όσο η libido (με τη γενικότερη έννοια) η επενδυμένη στο εγώ αυξάνεται και απορροφάται απ’ αυτό, τόσο εκείνη που είναι επενδυμένη στο αντικείμενο (στον άλλο) φτωχαίνει. Με άλλα λόγια, όσο το άτομο ερωτεύεται τον εαυτό του, τόσο δεν τον ενδιαφέρουν οι άλλοι. Και αντίστροφα, όσο η επένδυση απομακρύνεται από τον άλλον, τόσο επιστρέφει στον εαυτό. Θα προσθέταμε εδώ ότι από τον άλλον κρατά μόνο το βλέμμα του θαυμασμού ή το οποιοδήποτε όφελος, που μπορεί να έχει απ’ αυτόν.
Αν, λοιπόν, φύγουμε από τις αρχαϊκές δομές της προσωπικότητας και προσεγγίσουμε στις ωριμότερες περιοχές του ανθρώπου, τότε είναι ανάγκη να δούμε την έννοια του ναρκισσισμού και με άλλους όρους.
Ακούγοντας τη γλώσσα σε λέξεις συγγενείς και παράλληλες θα βρούμε πολλές οι οποίες βλέπουν το θέμα από διαφορετικές οπτικές γωνίες. Λέξεις, όπως εγωισμός, φιλαυτία, εγωπάθεια, εγωκεντρισμός, αλαζονεία, ξιπασιά κ.λπ. ,προσπαθούν να εκφράσουν την έννοια του ναρκισσισμού, τονίζοντας μια ιδιαίτερη ποιότητα η καθεμία. Θα μπορούσαμε, εκτείνοντας αυτή την ψυχική συμπεριφορά, να φτάσουμε μέχρι τη θεοποίηση του εαυτού και της ιδίας επιθυμίας, η οποία φτάνει τα όρια της αρχαίας ύβρης. Η συζήτηση θα χρειαζόταν πολύ μεγάλο χώρο, που δεν διατίθεται εδώ.
Ο ναρκισσισμός πολλές φορές μπορεί να είναι άμυνα απέναντι σε ασυνείδητη απαξίωση του εαυτού μας, η οποία μπορεί να είναι βαθύτατα ριζωμένη. Ένα υπερτιμημένο ιδανικό του «Εγώ» ή ένα σκληρό «Υπερεγώ» συχνά ωθεί προς τη ναρκισσιστική καθήλωση στον εαυτό, ενώ συγχρόνως ενισχύει την απαξίωση του εαυτού, που δεν μπορεί να φτάσει σ’ αυτούς τους στόχους και δημιουργεί ενοχές. Η κατάθλιψη είναι συχνά μια λύση. Εξάλλου, ένας ευνουχισμός της ύπαρξης, τον οποίο σε μικρότερο βαθμό συναντούμε πάντα στις ψυχικές διαταραχές, όταν είναι καθολικός, είναι μάλλον υπεύθυνος για την πλημμυρίδα του ναρκισσισμού στις ψυχώσεις.
Το άτομο μπορεί να απαξιώνει τον εαυτό του διαρκώς και η υποτίμιση αυτή να προέρχεται από του άλλους. Ταυτόχρονα αυτή η υποτίμιση μπορεί να «συνεργάζεται» με τη δική του αυτοϋποτιμητική και αυτοευνουχιστική συμπεριφορά. Μπορούν επίσης να συμμετέχουν κοινωνικοί παράγοντες. Πχ. η κατασκευασμένη ομορφιά μιας σύγχρονης Πανδώρας συμβαίνει συχνά να κατακλύζει τον ψυχικό χώρο των γυναικών και να οργανώνει ένα σκληρό Ιδεώδες του Εγώ.
Τότε η απαξίωση που αισθάνονται είναι τεράστια, γιατί η σύγκριση είναι αξεπέραστη. Επίσης, η ασημότητα και ανωνυμία των πλείστων ανθρώπων φαίνεται ότι σήμερα ανοίγει τεράστια χάσματα στην αυτοεκτίμηση, καθώς αντιπαρατίθεται στη λατρεία της διασημότητας. Πρέπει επίσης να αναφέρουμε ότι διάφοροι φόβοι για τη σχέση με τον άλλον ή για τον ίδιο τον έρωτα μπορούν να οδηγήσουν στην απόσυρση κάθε ερωτικής επένδυσης από τον άλλον. Αυτή η πολύ σύντομη ανάλυση αφορά στο αμυντικό υπόστρωμα του ναρκισσισμού.
Τα θέμα όμως δεν εξαντλείται εδώ. Το πρόβλημα είναι πολύ μεγάλο και το βρίσκουμε μπροστά μας παντού. Αυτός ο ναρκισσισμός είναι ο αντίποδας της σχέσης και της αγάπης και είναι υπεύθυνος για πόνους και δυστυχίες και καταστροφές πολλές. Φαίνεται όμως ότι σχετικά με το θέμα αυτό υπάρχει μια περιοχή την οποία καμία ψυχολογία ή ψυχανάλυση δεν μπορεί να πλησιάσει και στην οποία τον λόγο έχει η επιλογή, εκείνη η επιλογή που βρίσκεται πέρα και έξω από κάθε ψυχολογικό ντετερμινισμό.
Υπάρχει όμως μια μορφή αγάπης για τον εαυτό, η οποία είναι άλλης ποιότητας. Το άτομο αγαπά τον εαυτό του, σαν κάτι αυτονόητο. Σαν συνέχεια της αγάπης που κάποτε δέχτηκε όταν ήταν μικρός. Και εκ τούτου αισθάνεται ότι κάποια αγάπη υπάρχει στον κόσμο. Αγαπά τον εαυτό του πέρα από το τι αξίζει με κριτήρια γενικότερα κοινωνικά ή με κριτήρια που κάποιοι κοντινοί του άνθρωποι ορίζουν.
Αποδέχεται τον εαυτό του, προσπαθεί να τον κατανοήσει και να τον βελτιώσει. Αυτή η διαδικασία είναι δημιουργική και σημαίνει αλλαγή προς κάτι καλύτερο∙ και αυτό που δημιουργείται το αγαπά. Είναι μια πορεία όμοια με εκείνη του καλλιτέχνη, ο οποίος αγαπά το έργο που δημιούργησε, μολονότι εκεί μέσα υπάρχει και πόνος και κόπος, αλλά και το κακό κομμάτι του εαυτού του, για το οποίο «μιλά» μέσα από την τέχνη του.
Ένα είδος αγάπης ή έρωτα, που δίνει νόημα στα πράγματα και στον κόσμο και δημιουργεί το πλαίσιο της ομορφιάς, που είναι αναγκαία για κάθε νέα γέννηση, σύμφωνα με τον Πλάτωνα. Και αυτός ο έρωτας ή η αγάπη είναι της ίδιας ποιότητας όταν αναφέρεται είτε στον άλλον είτε στον εαυτό. Αυτή η δεύτερη κατηγορία εκφράζεται με τη φράση «Αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν». (Ματθ. 19,19).
Τότε, αυτό που μέχρι τώρα ονομάσαμε άτομο αρχίζει να γίνεται υποκείμενο.
Και φυσικά τότε και οι image makers και οι σκηνοθέτες και οι μακιγιέρ και οι φωτογράφοι θα είναι άχρηστοι.
Τότε ίσως θα είναι πιο εύκολο, οι φοιτήτριες να προσφέρουν με ευχαρίστηση κάποια βοήθεια στις μητέρες των μικρών παιδιών.
Το παραπάνω editorial υπογράφει ο Γιώργος Μποτονάκης
Ψυχίατρος-Ψυχαναλυτής
Υπάρχει φιλία ανάμεσα σε άνδρες και γυναίκες-Πρώτη καταχώρηση: Τετάρτη 25/08/2010
«ευτυχώς που υπήρξαν οι ομοφυλόφιλοι και οι γυναίκες μπόρεσαν να αγαπήσουν ένα άνδρα» από ένα κείμενο του Γ. Χειμώνα που μιλά για την ανδρική μοναξιά και τη σχέση του με τη συμβολική κυριαρχία.
Οι άνδρες είναι πάντα μεγάλα παιδιά που παίζουν πολεμικά παιχνίδια, σύμφωνα με τη Βιρτζίνια Γουλφ.
Σε όλες τις κοινωνίες, από τις πρωτόγονες μέχρι τις πιο σύγχρονες, φαίνεται πως υπάρχει μια δομική συνέχεια, όπως υποστήριζε και ο πρόσφατα χαμένος φιλόσοφος Λέβι Στρώς. Μοιάζει δηλαδή οι κοινωνίες να εξελίσσονται με κάποιους κανόνες πολιτιστικούς που τις κάνει να επιβιώνουν, είτε ζουν στον Αμαζόνιο είτε στο Παρίσι.
Η συμβολική αυτή κυριαρχία των ανδρικών κυρίως πρότυπων στις κοινωνίες, συνήθως, θεωρεί το θηλυκό στοιχείο παθητικό και αρνητικό για την εξέλιξη, ενδυναμώνοντας την αρετή της δύναμης και της εξουσίας που συμβολίζει η ανδρική εικόνα.
Σε πρωτόγονες φυλές, τα αγόρια μαστιγώνονται μέχρι αιμορραγίας, για να ξορκίσουν το θηλυκό που κρύβει η γέννηση από τη μητέρα τους.Στις σύγχρονες κοινωνίες, τα αγόρια ξορκίζουν τη θηλυκότητα με ανδρικές παρέες που παίζουν βίαια και ανδρικά παιχνίδια, για να μην τα ονομάζουν θηλυπρεπή και ομοφυλόφιλα.
Δηλαδή, με λίγα λόγια, ακόμα και σήμερα, η φίλια με το άλλο φύλο μπορεί να θεωρηθεί ύποπτη για παθητική στάση του αρσενικού που θα τον απομακρύνει από τα πρότυπα της δύναμης και της επιτυχίας που οργανώνει η σύγχρονη παραγωγική διαδικασία.
Ο άνδρας στην καλά δομημένη κυριαρχική αντίληψη της ανταγωνιστικής κοινωνίας που ζούμε, είτε πρέπει να είναι αρχηγός της αγέλης, άρα μοναχικός δυνατός και μακριά από αμφίβολα συναισθήματα θηλυκού χαρακτήρα, είτε θα είναι ένας παθητικός άνδρας, αδύνατος, εύθραυστος και θύμα μιας απόλυτα κυριαρχικής μητέρας.
Ο αρσενικός που φαντασιώνει σήμερα η γυναίκα δεν απέχει πολύ από τον πολεμιστή της πρωτόγονης κοινωνίας, όσο και τα φεμινιστικά κινήματα να ξόρκισαν τον ΡΑΜΠΟ ιδεολογικά, και είναι αυτό που λέει ακριβώς και ο Λ. Στρώς, ότι, πέρα από τις ιδεολογίες που υποστηρίζουμε δομικά, αντιδρούμε με ένα τρόπο αρκετά αρχαϊκό και πρωτόγονο.
Με δεδομένη αυτή την εισαγωγή, είναι φανερό πως οι άνδρες είναι δύσκολο να αποδεχθούν τη γυναικεία φιλία. Από άποψη κουλτούρας αλλά και ενστίκτων. Ίσως πιο εύκολα οι γυναίκες, που σαν πιο ευαίσθητες και πιο κοινωνικές θεωρούν τα συναισθήματα της φιλίας πολύ σημαντικά.
Αλλά πόσες πάλι γυναίκες δεν θα δουν αρνητικά και θα σχολιάσουν φαρμακερά τη φίλια του φίλου, εραστή και συζύγου τους με μια γυναίκα; Καμία γυναίκα δεν θα νιώσει ασφάλεια, αν ο σύντροφός της βγαίνει φιλικά με μια γυναίκα, γιατί θεωρεί ότι η αθωότητα του άνδρα δεν θα εμποδίσει τη γυναίκα να τον παγιδέψει σε ερωτικά παιχνίδια.
Βιολογικά ένας άνδρας με μια ξένη γυναίκα πάντα έλκεται ερωτικά. Ακόμα και να το καταπιέσει για λόγους κοινωνικούς, δεν θα έβαζε ηθικούς φραγμούς στην επιθυμία του, αν μια γυναίκα τού άρεσε ερωτικά, ακόμα και αν ήταν φίλη του ή σύζυγος φίλου του.
Η απιστία, εξάλλου, στις σύγχρονες κοινωνίες ξεκινά ανάμεσα σε παντρεμένα ζευγάρια που κάνουν παρέα, γιατί διευκολύνει και εξοικειώνει τους εραστές. Σε σύγχρονες έρευνες, στην Αμερική κυρίως, φαίνεται πως στην ερώτηση αν υπάρχουν φίλιες μεταξύ ανδρών και γυναικών, το μεγαλύτερο ποσοστό άπαντα «ναι» (87%).
Νομίζω, όμως, πως η απάντηση αυτή είναι πολιτικά ορθή αλλά όχι τίμια: ποιος θα δεχόταν σήμερα να αποδεχθεί τον ρόλο του ουραγκοτάγκου σε με κοινωνία που τον ανδρικό θαυμασμό τον ποινικοποιεί σαν σεξουαλική παρενόχληση;
Εν κατακλείδι για βιολογικούς κοινωνικούς και πολιτιστικούς λόγους (πως θα γονιμοποιούσαμε) και προς όφελος της εξέλιξης των κοινωνιών σε όλο τον πλανήτη μοιάζει ότι την ανδρογυνική φιλία δεν την θέλει ούτε η φύση αλλά ούτε και η παραγωγική διαδικασία.
Το παραπάνω editorial υπογράφει ο K.Kωνσταντινίδης
Tα παιδιά, οι έφηβοι και το σεξ σήμερα- Πρώτη καταχώρηση: Πέμπτη 19/08/2010
Η απεικόνιση σεξουαλικών παραστάσεων στην αρχαία Ελλάδα, Ρώμη, Ινδία, Ιαπωνία ήταν απόλυτα και πολιτισμικά νομιμοποιημένη και αποδεκτή τέχνη. Δηλαδή σε πολιτισμούς που δεν θεωρούν το σεξουαλικό ανήθικο μπορεί να το απεικονίζουν εξυμνώντας το. Η πορνογραφία είναι μια βαθιά αρνητική και συντηρητική περιγραφή της σεξουαλικής πράξης, που ξεκινά από τον μεσαίωνα και μετά, και επιδεινώνεται στους σύγχρονους πολιτισμούς(Βικτωριανή ηθική).
Είναι σίγουρο ότι τα παιδιά στο σπίτι και πριν την εφηβεία έχουν οπτικές εμπειρίες από το σεξ των γονιών τους ή από τα γυμνά τους σώματα στο μπάνιο κοκ. Άρα θα είναι υποκρισία να πούμε ότι τα παιδιά στο αστικό περιβάλλον γλιτώνουν από την έκθεση σε αμαρτωλές σκηνές του γονεϊκού περιβάλλοντος. Η σεξουαλική βέβαια υποκρισία «στρουθοκαμιλίζει» νομίζοντας ότι τα παιδικά μάτια έχουν παρωπίδες στο σπίτι τη σημερινή εποχή.
Ο ηλεκτρονικός πολιτισμός (Ιντερνετ / τηλεόραση)ανεξάρτητα από για ζώνες απαγορευμένες για παιδιά κτλ, δεν μπορεί να αποτρέψει την παιδική ή εφηβική περιέργεια όσο και να ηθικολογούμε σε επιτροπές και τηλεοπτικά παράθυρα. Τα παιδιά και οι έφηβοι μαθαίνουν σίγουρα πιο πολλά από ότι νομίζουμε από αυτό το άναρχο πληροφοριακό σύστημα.
Είναι βέβαιο πως αυτό το πορνογραφικό «σχολείο» μπορεί να δώσει τα πάντα σήμερα σε όλες τις εκδοχές εύκολα και πάμφθηνα.
Τώρα οι έφηβοι της σημερινής εποχής απομυθοποιούν το σεξ και μπορεί να το βαριούνται κιόλας αφού προσφέρεται σε αφθονία με ελάχιστο ή και χωρίς κόστος. Ο σημερινός έφηβος μοιάζει να έχει φτάσει στην υπερπλήρωση από την εικονική σεξουαλική πραγματικότητα και να απέχει από την σεξουαλική πρακτική. Σε όλες τις μελέτες φαίνεται ότι οι σημερινοί νέοι είναι αμιγώς πιο αδιάφοροι από τους εφήβους των προηγουμένων δεκαετιών.
Η υπερέκθεση σε εμπειρίες οπτικές και πολλές φορές αυνανιστικές, τους δημιουργεί μια ψευδή εικόνα για το αληθινό σεξ με πραγματικούς και όχι εικονικούς συντρόφους. Τα μεγάλα ποσοστά απέχουν από το σωματικό σεξ συγκριτικά με άλλες εποχές ενώ ενδεικτικά όλες οι έρευνες σε νέους και εφήβους δείχνουν μια τάση αποστασιοποίησης, από το συνουσιαστικό σεξ με παράλληλα ανάπτυξη του ναρκισσισμού τους.
Δεν εκτίθεμαι, δεν φλερτάρω, δεν αποτυγχάνω γιατί στην εικονική πορνογραφία όλα είναι πιο εύκολα και πιο ανώδυνα. Η νομιμοποίηση της σεξουαλικής ελευθερίας του «Όλα Επιτρέπονται» μοιάζει να οδηγεί σε μια άλλη φυλακή του μυαλό και της φαντασίας που δένει με βαριές αλυσίδες την ανιδιοτέλεια της απλής επιθυμίας σε καταναγκαστικά και επαναλαμβανόμενα σενάρια τηλεοπτικής κατασκευής.
Η μετάλλαξη του homo sapiens σε homo videns σύμφωνα με τον φιλόσοφο R.Bobio έκανε τον σημερινό άνθρωπο να βλέπει χωρίς να σκέφτεται ενώ θα έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο να σκέφτεται χωρίς να βλέπει.
Η ψυχολογική βία μέσα στη σχέση - Πρώτη καταχώρηση: Τετάρτη 11/08/2010
Η σκηνή σε ένα φιλικό σπίτι. Το ζευγάρι ήθελε ν’ αλλάξει ψυχίατρο. Έγινε ένα είδος δοκιμής.
Η προς θεραπείαν σύζυγος: Πολύ ήπια εκτροπή από κάποια σημεία της πραγματικότητας. Εργάζεται και συντηρεί το ζευγάρι.
Ο σύζυγος: Ο «υγιής»,* που ψάχνει επίμονα τη συμπεριφορά της επισημαίνοντας, αναλύοντας και περιγράφοντας οτιδήποτε είναι υπερβολικό, σαν να θέλει να αποδείξει πόσο άρρωστη είναι.** Η συζήτηση φιλική στην αρχή κατέληξε σε αψιμαχία και τότε η σύζυγος σηκώνεται και λέει:
- Φεύγω.
- Θα πας σπίτι; Ρώτησε ο σύζυγος.
- Θα μυρίσω το τριαντάφυλλο, στον κήπο, και αν μου πει να πάω σπίτι, θα πάω. Απάντησε η σύζυγος. Και βγήκε.
Ο σύζυγος κοίταξε τον γιατρό και είπε:
- Βλέπετε;
Εννοώντας, «βλέπετε πόσο δίκιο έχω, όταν λέω πως είναι πολύ άρρωστη;» ***
Και ο γιατρός σκέφτηκε: «Τι είναι το τριαντάφυλλο; Η υλική έκφραση και παρουσία μιας ιδέας, που υπάρχει μέσα στη φύση. Της ιδέας της χαράς, της ομορφιάς και του έρωτα. Ανέθεσε, λοιπόν, στο τριαντάφυλλο, σαν σε ένα φίλο και σύμμαχο, να της δώσει ένα μήνυμα με διάμεσο κομιστή το άρωμά του, για να της υπενθυμίσει την ύπαρξή του και για να της πει αν στο σπίτι υπάρχει ή αν μπορεί να υπάρξει κάτι απ’ αυτό που το ίδιο είναι, δηλαδή η χαρά, η ομορφιά, και ο έρωτας. Και συγχρόνως έλεγε στον σύζυγο, ότι ‘εμένα αυτό είναι που μ’ ενδιαφέρει».
Τότε ο γιατρός είπε:
- Ίσως πρέπει να σκεφτούμε, τι εννοούσε η γυναίκα σας μ’ αυτά τα λόγια.
Και ο σύζυγος απάντησε:
- Δεν καταλάβατε, γιατρέ, ακόμα;
Δεν ήρθαν ποτέ στο ιατρείο, όπως έλεγαν στην αρχή. Πήγαν σε άλλο γιατρό, ο οποίος έδωσε ένα πολύ πλούσιο μενού από ψυχοφάρμακα. ****
-----------------------------------
* Ο σύζυγος είχε κι αυτός τη δική του παθολογία, αλλά δεν την έβλεπε.
** Έχει ήδη εγκατασταθεί μια άλλη μορφή σχέσης, όπου η ιδέα της αρρώστιας της συζύγου είναι κυρίαρχη.
*** Μπορούμε μεταφορικά να ονομάσουμε αυτή τη συμπεριφορά «κατσαβίδι», που μπαίνει σε κάποιο άλλο σώμα, ανοίγει τρύπες, βάζει βίδες, βγάζει βίδες, κ.λπ.. Ο σύζυγος ίσως προσπαθεί να σιγουρευτεί ότι η «αρρώστια» ανήκει σ’ εκείνην και όχι στον ίδιον. Ή, «του χρειάζεται να είναι άρρωστη», για να μπορέσει να απεξαρτηθεί, αν οι δικές του ανάγκες εξάρτησης είναι μεγάλες. Ή, πρέπει να είναι «άρρωστη» και άρα αδύνατη για να αποκτήσει ο ίδιος τον πρώτο λόγο, γιατί κατά βάθος αισθάνεται πολύ αδύνατος. Ή, γιατί μια βαθιά επιθυμία εξουσίας, ανεξέλεγκτη και ανερμήνευτη τον καθοδηγεί. Αυτό όμως είναι βία. Ιδιαίτερα μεγάλη ψυχολογική βία.
**** Ο σύζυγος είχε την εξουσία, αυτός κανόνιζε σε ποιον γιατρό θα πάνε, όπως και το πώς θα ξοδευτούν τα χρήματα που εκείνη κέρδιζε.
Το παραπάνω editorial υπογράφει ο Γιώργος Μποτονάκης
Ψυχίατρος-Ψυχαναλυτής
Δεν είμαστε πραγματικά απελευθερωμένοι στο σεξ -Πρώτηκαταχώρηση:Τετάρτη 04/08/2010-
Καλοκαίρι των αισθήσεων, υπάρχει πιο επίκαιρο θέμα από το σεξ; Κι όμως στο επίκεντρο της κουβέντας δεν είναι η πράξη αλλά η απουσία της! Περνάει η κοινωνία «κρίση στο σεξ»;
Τα προβλήματα στο σεξ που συζητιούνται σήμερα κατά κόρον, υπήρχαν πάντα αλλά δεν τα ξέραμε.
Όταν κάναμε το 1ο συνέδριο στην Ελλάδα το 1987, οι γιατροί έλεγαν τι; Υπάρχει θέμα σεξουαλικότητας; Ανακοινώθηκε στον τύπο όμως και το κοινό ήταν τελικά 4.000 άτομα. Έτσι καταλάβαμε ότι ο κόσμος έχει προβλήματα… Δεν τολμούσαν όμως να τα συζητήσουν.
Σήμερα βέβαια περνάμε περίοδο που το παρα-συζητάμε! Εκπομπές το συζητάνε, life-style περιοδικά το συζητάνε, δημοσιογράφοι το συζητάνε, όλοι έχουν γίνει κατά κάποιο τρόπο ειδικοί και απελευθερωμένοι γύρω από το σεξ.
Και το ερώτημα είναι: έχει όντως απελευθερωθεί η κοινωνία γύρω από τη σεξουαλικότητα; Μάλλον όχι. Απλώς μιλάμε για το σεξ, αλλά μάλλον δεν μπορούμε να κάνουμε σεξ. Φοβόμαστε να κάνουμε σεξ, το σεξ μας εκθέτει, γιατί είναι μια διαδικασία που μας βγάζει από τους ρόλους, διότι ο κοινωνικός ρόλος δεν σημαίνει σεξ, απλά υποδεικνύει τι νομίζουν οι άνθρωποι για το σεξ.
Τι είναι η γυναίκα, ο άνδρας-αρχηγός πώς γίνεται, τι είναι καθώς πρέπει, τι είναι σωστό και λοιπά. Η σεξουαλικότητα όμως είναι ολόκληρη η φύση, κι εμείς περιγράφουμε μια γωνία. Κάτι σαν το φεγγάρι δηλαδή που δεν το βλέπουμε όλο, αλλά περιγράφουμε αυτό που είναι ορατό.
Το σεξ αφορά σε όλη τη ζωή, είναι μεγαλύτερο ίσως και από την ίδια τη ζωή. Οι άνθρωποι όμως είναι κλειστοί, γιατί έχουν αλλάξει οι ρόλοι. Ένας βασικός ρόλος που έχει αλλάξει, το βλέπουμε όλοι, είναι αυτός της γυναίκας, η οποία έχει πια μια άλλη ταυτότητα. Δεν είναι πια η γυναίκα αντικείμενο πόθου, δεν είναι η γυναίκα μητέρα, φαίνεται να διεκδικεί την ισοτιμία…
Τι κάνει τώρα ο άνδρας; Βιώνει θεωρητικά μια ισοτιμία, ντύνεται πιο θηλυκά, βγάζει λιγότερο τον ανδρισμό του, γιατί δεν περνάει αυτό ιδεολογικά, το να είσαι πολύ μάγκας. Ενώ κοινωνικά μοιάζει να κατανοεί τον καινούργιο του ρόλο, δεν είναι πια αφέντης, πατριάρχης, δεν το βιώνει έτσι. Γιατί ξέουμε πως το βίωμα δεν είναι το ίδιο με την κατανόηση. Μοιάζει ο άνδρας, να μην είναι έτοιμος ψυχολογικά να βιώσει αυτή την εξέλιξη.
Υπάρχει δηλαδή μια σύγχυση… Αυτή η σύγχυση όμως πώς εκφράζεται στον άνδρα;Θέλει να είναι έτοιμος κάθε στιγμή για το θηλυκό. Μια μηχανή επιδόσεων δηλαδή, και δεν είναι τυχαίο ότι ο όρος που υιοθετήθηκε για να περιγράψει μια από τις συχνότερες αιτίες της στυτικής δυσλειτουργίας ήταν το performance anxiety (άγχος επίδοσης).
Αυτή την αντίφαση όμως ο άνδρας –κοινωνικός ρόλος vs πραγματικότητας- τη βιώνει με έντονο άγχος. Παλιότερα η απόδοσή του δεν κρινόταν από την κοινωνία ούτε από τη γυναίκα. Μπορεί να ήταν ανίκανος για 20 και πλέον χρόνια. Ποιος τον σχολίαζε; Κανένας. Ήταν πατέρας για την οικογένεια και για την κοινωνία και είχε μεγάλη υπεραξία αυτός του ο ρόλος. Ήταν προστάτης. Σήμερα αντίθετα κρίνεται από όλους.
Από ανταγωνιστές, από φίλους και από τις γυναίκες, ακόμα και από τα παιδιά του.
Ας ρίξουμε μια ματιά και στο θέμα της σεξουαλικής βιομηχανίας. Το 1998 κυκλοφόρησαν τα χάπια για το σεξ. Όμως τα φάρμακα φαίνεται να λειτούργησαν και σε επίπεδο συμβολικό. Δηλαδή είστε δυστυχισμένοι; Πάρτε ένα αντικαταθλιπτικό, είναι «ανίκανοι»; πάρτε ένα χάπι να σας κάνει εραστές. Ακόμα και σήμερα πολλοί άνδρες χρησιμοποιούν τα χάπια σαν είδος ελιξιρίου που τους κάνει ικανούς…
Αυτό πάλι λειτουργεί ως μπούμερανγκ. Το χάπι μπορεί να ληφθεί και να μην έχει ο άνδρας την επίδοση που προσδοκά, γιατί αν έχει υπερβολικό άγχος, αν η επιθυμία του δεν είναι ισχυρή, κανένα χάπι δεν μπορεί να τον βοηθήσει. Το χάπι δεν δρα διεγερτικά, δρα στην περιφέρεια και εφόσον υπάρχει ως προϋπόθεση η ερωτική επιθυμία.
Ελέγχει δηλαδή το σωματικό μηχανισμό…Όχι τα υπόλοιπα. Άρα άνδρες που παίρνουν χάπια, κατά διαστήματα δεν έχουν την επίδοση που περίμεναν. Και τι βιώνει τώρα ένας άνδρας-εραστής, ο οποίος πήρε το χάπι για να λειτουργήσει, αλλά δεν λειτούργησε; Πιστεύει πως ούτε η ιατρική δεν μπορεί να τον βοηθήσει, καταρρέει, και νιώθει πως έχει χάσει κάθε ικανότητα για ζωή, για σεξ, και ο άνδρας που δεν κάνει σεξ, που δεν αποδεικνύει δηλαδή τον ανδρισμό του για τη γυναίκα-ως άτομο αλλά και ως σύνολο – ιδεολογία - είναι ένας άνδρας που νιώθει άχρηστος, συνεπώς βιώνει την αποτυχία του δραματικά…
Κι εκεί είναι που εμείς δίνουμε τη λύση. Φάρμακα σε συνδυασμούς, είτε με την συνέργια φαρμάκων, είτε με τη συνέργια φαρμάκων και ψυχοθεραπείας, είτε με την απλή εξήγηση: όταν προσπαθείς, ξέχασε το δεν θα κάνεις ποτέ σεξ.
Γιατί η προσπάθεια είναι τελικά η κατάρρευση της στύσης. Οι άνδρες νομίζουν ότι επειδή η στύση έχει μια αίσθηση δύναμης, η προσπάθεια, η ένταση, η σκέψη που βάζουν σε αυτή θα βοηθήσει, ενώ αυτό είναι τελικά που οδηγεί στη κατάρρευση της στύσης, γιατί ο μόνος τρόπος να ξεκινήσει η διαδικασία της στύσης είναι ο άνδρας να χαλαρώσει ένα συγκεκριμένο μυϊκό σύστημα (των μυών του πέους).
Πρέπει να χαλαρώσει ο άνδρας όχι να προσπαθήσει. Η στύση είναι ένα παθητικό φαινόμενο, χαλαρώνουν οι μυς και γεμίζει με αίμα το πέος. Άρα ένας «σφιγμένος» άνδρας, κάποιος που προσπαθεί να εντείνει, είναι σίγουρο ότι θα έχει το αντίθετο αποτέλεσμα.
Το σεξ και η καθημερινότητα είναι πια αλληλένδετα με αμοιβαία επιρροή και αυτό είναι κάτι για το οποίο αξίζει να προσπαθήσουμε, για την ακρίβεια να προσπαθήσουμε να επιστρέψουμε σε μια ίσως πιο πρωτόγονη βάση από την οποία ο σύγχρονος άνθρωπος απέχει παρά σάγγας.
Η υπερπροσπάθεια όμως που δυστυχώς πλέον προϋποθέτει η δύσκολη καθημερινότητά μας, θα πρέπει σχεδόν να αποκλειστεί από τη σεξουαλική μας ζωή, γιατί τελικά προσπαθώντας και κοπιάζοντας κάνουμε το σεξ δύσκολο-όσο δύσκολη είναι και η ζωή του σύγχρονου Έλληνα.
Το παραπάνω editorial υπογράφει ο Κ.Κωνσταντινίδης.
Έρευνα: Μείωση της ερωτικής επιθυμίας -Πρώτη καταχώρηση:Τρίτη 27/07/2010-
Η ιστορία επαναλαμβάνεται και στην περίπτωση της χώρας μας, σαν την κωμωδία του Αριστοφάνη τη Λυσιστράτη και αυτό επιβεβαιώνεται από τα στοιχεία της πρόσφατης έρευνας της Ε.Μ.Α.Σ. (Εταιρία Μελέτης Ανθρώπινης Σεξουαλικότητας) σε συνεργασία με την εταιρία ALCO, όπου το δείγμα των 600 γυναικών και ανδρών σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, είχε σαφή και μεγαλύτερη πτώση στη libido συγκριτικά με το ανδρικό φύλο, τον τελευταίο μήνα.
Οι γυναίκες ανέστειλαν περισσότερο τις ερωτικές σχέσεις τους μέσα στο γάμο συγκριτικά με τους άνδρες, λόγω μείωσης της ερωτικής τους επιθυμίας την περίοδο της συζήτησης για το ασφαλιστικό, αφού το 72% των γυναικών δήλωσε πως η ερωτική του διάθεση επηρεάστηκε αρνητικά και μάλιστα πολύ.
Στην αρχαία τραγωδία η Λυσιστράτη τιμωρούσε τους άνδρες για τον πόλεμο απέχοντας από το σεξ. Σήμερα οι σύγχρονες Λυσιστράτες τιμωρούν τον εαυτό τους αλλά και τους συντρόφους τους, τονίζει ο κ. Κ. Κωνσταντινίδης, Πρόεδρος της Ε.Μ.Α.Σ., αφού η επιλογή για αποχή ή αραίωση των επαφών είναι μια παθητική στάση που προκύπτει από τις αρνητικές ψυχολογικές ενέργειες των κοινωνικών μεταβολών - το 68% των γυναικών απαντά πως μείωσε τη συχνότητα των ερωτικών του επαφών.
Αντίστοιχα το 40% των γυναικών ομολογούν πως η ψυχολογική τους κατάσταση επηρεάστηκε πολύ αρνητικά από τα νέα μέτρα για το ασφαλιστικό συγκριτικά με το 26% των ανδρών.
Η γυναίκα σύζυγος, μητέρα, ερωμένη νοιώθει πιο ξεκρέμαστη από ποτέ, με το 24% των γυναικών να δηλώνουν πως το κυριότερο συναίσθημα που βιώνουν είναι η ανασφάλεια και το 27% η απογοήτευση ενώ μόλις το 3% νιώθει μια ελπίδα για το μέλλον, αφού τα νέα μέτρα μοιάζει να στερούν από τη γυναίκα την ανάσα και την προοπτική μιας πιο σίγουρης ζωής.
Το σύγχρονο «κοινωνικό κράτος» όπου η γυναίκα φαίνεται να διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην παραγωγή και στην οικονομική εν γένει ζωή, φαίνεται να μην προετοίμασε ιδεολογικά τις γυναίκες όπως τους άνδρες που έχουν μεγαλύτερη ιστορική μνήμη από παρόμοιες κρίσεις. Η γυναίκα ίσως να βιώνει διπλή ήττα, συγκριτικά με τον άνδρα, ειδικά σήμερα που η «χειραφέτηση» της είναι ίσως πολύ πιο κοντά στην «ισότητα» ή στο φάντασμα της.
Το κράτος-προστάτης, με την εγελιανή έννοια, γίνεται μια προκρούστεια μηχανή όπου η ήδη αδύνατη θέση της γυναίκας ξεχειλώνει ακόμα πιο πολύ εξαντλώντας τα όρια αντίστασης της, ενώ παράλληλα η φαντασμαγορία μιας πιο ανθρώπινης ζωής, για τα χρόνια της ξεκούρασης, μοιάζει να απομακρύνεται και στη θέση να μπαίνει ένας άλλος εφιάλτης για όλο και περισσότερες στερήσεις, μειώσεις και ελαχιστοποίηση των αναγκών και των επιθυμιών της.
Έτσι η γυναίκα με πιο παθητική ίσως ιδεολογική θέση αφού «κακά τα ψέματα» ζούμε σε μια ανδροκρατική κυριαρχία, βιώνει πολύ πιο επώδυνα την ανασφάλεια που ούτως ή άλλως έχει στα πλαίσια της πατριαρχίας.
Οι γυναίκες της σύγχρονης Ελλάδας φαίνεται ότι τιμωρούν τους άνδρες τους με αποχή όπως η Λυσιστράτη στην γνωστή και ιδιοφυή κωμωδία του Αριστοφάνη, επισημαίνει ο κ. Π. Δρέττας επιστημονικός δ/ντής της Ε.Μ.Α.Σ., χωρίς βέβαια τη θέληση της αφού άλλοι παράγοντες επηρεάζουν τη στάση τους.
Η ανακοίνωση των μέτρων για το ασφαλιστικό χτύπησε την καρδιά της γυναικείας libido, πολύ περισσότερο από την αντίστοιχη ανδρική. Η αναγκαστική αυτή Λυσιστράτεια στάση των γυναικών με το 68% των γυναικών του δείγματος να λένε πως έχουν μειώσει τις ερωτικές συνευρέσεις με το σύντροφο τους, φαίνεται ότι προκύπτει από τα αρνητικά μηνύματα που δέχεται ο γυναικείος πληθυσμός, εν όψει του σκληρού ασφαλιστικού νομοσχεδίου.
Τώρα γιατί οι γυναίκες περισσότερο και όχι οι άνδρες (που και αυτοί βέβαια πλήττονται καθοριστικά);
Οι γυναίκες σήμερα βιώνουν διπλά τα δυσάρεστα αυτά μέτρα, που πλήττουν την οικονομική τους δυνατότητα, αλλά και την επιθυμία τους για μια αξιοπρεπή συνταξιοδότηση.
Η ευημερία των αστικών κοινωνιών κωδικοποίησε μια ορισμένη θέση της γυναίκας: «παιδιά, κουζίνα, εκκλησία» (kinder, küche, kirche). Στη θέση αυτή η γυναίκα, όπως σχολιάζει η κ. Ε. Ελευθερίου, Ψυχοθεραπεύτρια, επιστημονική υπεύθυνη της Ε.Μ.Α.Σ., είναι φύλακας της εστίας, εκείνη φροντίζει για το μέλλον, αλλά και αγωνιά για το νόμο που εγγυάται το μέλλον, αφού το 77% των γυναικών πιστεύει πως θα επιδεινωθεί κι άλλο η οικογενειακή οικονομική τους κατάσταση το 2011, περισσότερο δηλαδή από τον άνδρα (64%) που του έχει δώσει ένα ρόλο κηφήνα και το καθήκον να σκαλίζει την επιφάνεια της γης και να αλληλοσκοτώνεται με τον γείτονα του (πόλεμοι), καθήκον στο οποίο οι άνδρες είναι ανταλλάξιμοι.
Κάτω από αυτό το πρίσμα οι αλλαγές στην οικονομία που ραγίζουν αυτό το ουσιαστικό κάστρο της γυναικείας ιδεολογίας, είναι φυσικό να στερούν από την βαθιά λιβιδινική ουσία της, τη δύναμη για ζωή και οργασμό.
Η κατάργηση του «ιδανικού» κράτους ασφάλειας και της εστίας που θωράκιζε την γυναίκα στις σύγχρονες αστικές δομές φαίνεται στα μάτια της πολύ πιο βάρβαρη και βίαιη, την εξοργίζει και την κάνει τιμωρό του εαυτού της αλλά και τις συμβολικής τάξης, που εκπροσωπεί το ανδρικό φύλο, ευνουχίζοντας την επιθυμία της, τιμωρεί όμως και το εύθραυστο ανδρικό φαλλικό σύμβολο.
Στον μύθο της Λυσιστράτης η γυναίκα τιμωρεί τον άνδρα σύντροφο, πατέρα εραστή για τα κακά που φέρνει η πολιτική του στην «Πόλιν», με επίκεντρο βέβαια τον πόλεμο. Η Λυσιστράτη απαιτεί την Ειρήνη παίρνοντας από τον «πυρόκαυλο» ανδρικό πληθυσμό τις χαρές του έρωτα.
Οι σημερινές όμως Λυσιστράτες τιμωρούν μεν αλλά και αυτοτιμωρούνται αφού η αραίωση των επαφών δεν είναι μια συνειδητή επιλογή της γυναίκας αλλά μια παθητική στάση ως αποτέλεσμα της γκρίζας ατμόσφαιρας των κοινωνικών εξελίξεων. Η γυναίκα στο σύγχρονο κοινωνικό κράτος, με όραμα την χειραφέτηση της, δούλεψε σαν άνδρας για να πάρει σύνταξη πείνας, οραματίστηκε στα πλαίσια του κράτους δικαίου πιο ξεκούραστα χρόνια και βρίσκει μπροστά της μόνο πέτρινα χρόνια, γι’ αυτό και το 29% των γυναικών νιώθει οργή.
Σε μια κοινωνία που το φάντασμα της ηδονής περνά και από το καλάθι του supermarket, η προοπτική μιας ανασφαλούς σύνταξης πυροδοτεί μόνο άγχη, και στεναχώριες που ευνουχίζουν την χαρά της ζωής και τον γυναικείο οργασμό στο 42% των γυναικών.
Στα πλαίσια του κοινωφελούς της έργου η Ε.Μ.Α.Σ. δημιούργησε και λειτουργεί από το 1998 την Ανοιχτή Γραμμή Βοήθειας και Στήριξης, στα πρότυπα άλλων ανοιχτών γραμμών βοηθείας της Ελλάδας και του εξωτερικού για προβλήματα της σεξουαλικής ζωής ανδρών και γυναικών.
Η ανοικτή γραμμή βοήθειας λόγω της ανωνυμίας της συνομιλίας διευκολύνει τους καλούντες να μιλήσουν ελεύθερα για τα προβλήματα αυτά που όπως γνωρίζετε συνοδεύονται από σημαντικά ταμπού.
Την Ανοιχτή Γραμμή βοήθειας της Ε.Μ.Α.Σ. την απαντούν εξειδικευμένοι επιστήμονες παρέχοντας πληροφορίες για διαταραχές της σεξουαλικής ζωής αλλά και για ουρολογικά προβλήματα τα οποία σχετίζονται με αυτές.
Υπεύθυνη επικοινωνίας Ε.Μ.Α.Σ.: Σταυρούλα Κεφαλούκου
Τηλέφωνα επικοινωνίας: 210-6749349, 6948 051 374
Η ΠΕΡΙΦΡΟΥΡΗΣΗ ΤΩΝ ΔΑΣΩΝ ΚΑΙ ΤΑ ΣΑΛΙΓΚΑΡΙΑ -Πρώτη καταχώρηση: Τετάρτη 21/07/2010-
Αυτή η στήλη ήθελε να ευχηθεί «Καλό Καλοκαίρι» στους αναγνώστες της. Την τελευταία όμως στιγμή ήρθαν οι πυρκαγιές στην Αττική για να σκιάσουν το κέφι μιας τέτοιας ευχής. Και η σκέψη, που ηχεί τον τελευταίο καιρό, ακούστηκε ξανά.
«Δεν προλαβαίνεις να πάρεις ανάσα από κάτι και έρχεται αμέσως το επόμενο κακό». Όταν τα κακά ακολουθούν τόσο κοντά το ένα με το άλλο μπορεί κανείς να αισθανθεί ηττημένος και έτοιμος να καταθέσει τα όπλα και να παραδοθεί. Είναι λοιπόν τόσο παντοδύναμο το κακό; Ωστόσο μια επόμενη αντίδραση και σκέψεις, για τις ενδεχόμενες αιτίες και τις δυνατότητες αποφυγής αυτού του κακού, ήρθε για να αλλάξει κάπως το σκηνικό της εσωτερικής παράδοσης στη παντοδυναμία του κακού.
Παραθέτω την επόμενη σκέψη:Τα δάση στην Ελλάδα μοιάζουν με σπίτια γεμάτα με πολύτιμα πράγματα και με ορθάνοιχτες πόρτες και παράθυρα στη διάθεση του κάθε κλέφτη, που μπορεί να μπει και να κλέψει ό,τι θέλει. Κανείς δεν ενδιαφέρεται να κλείσει το σπίτι, τις πόρτες και τα παράθυρα για να ασφαλίσει το πολύτιμο περιεχόμενό του. Ούτε καν οι ιδιοκτήτες του σπιτιού. Αυτοί αδιαφορούν, τρώνε, πίνουν και διασκεδάζουν, κάνουν διακοπές και ό,τι άλλο∙ αλλά δεν είναι παρόντες.
Σε άλλα μέρη του κόσμου γίνεται συστηματικότερα αλλά και στην Ελλάδα έχει ε-φαρμοσθεί κάπως. Η περιφρούρηση των δασών στις επικίνδυνες μέρες θα μπορούσε να γλυτώσει τις πιο πολλές από τις πυρκαγιές. Όταν η φωτιά έχει φουντώσει, όταν το δάσος καίγεται, τότε όλοι αγωνιούν, ιδρώνουν, θλίβονται και όταν η φωτιά μπει στην αυλή τους και τύχει να είναι εκεί, τότε παίρνουν και κανένα κλαδί ή ρίχνουν κανένα κουβά νερό. Οι εκφωνητές των ΜΜΕ κλαίνε κι αυτοί μαζί με τους Δημάρχους μέχρις ότου συντελεσθεί το κακό. Και μετά όλοι ησυχάζουν.
Οι κάτοικοι των χωριών και οι ιδιοκτήτες των μεγάλων και των μικρών σπιτιών και οι εκλεγμένοι άρχοντες τυρβάζουν περί πολλά και δεν σκέφτηκαν να οργανώσουν ομάδες περιφρούρησης στις επικίνδυνες μέρες και νύχτες θυσιάζοντας κάποιες καλοκαιρινές απολαύσεις. (Δεν μιλάμε βέβαια για την Πετρούλα και την Τζούλια, γιατί η μόδα τους μάλλον πέρασε, ανθίζουν όμως ακόμα τόσα και τόσα λουλούδια μέσα στον πλούτο της φαντασίας και της υψηλής ποιότητας των ΜΜΕ.).
Οι περιπολίες αυτών των ομάδων θα μπορούσαν να αποτρέψουν το μεγαλύτερο μέρος των πυρκαγιών, και προ πάντων αυτές που προέρχονται από εμπρησμούς. ΟΙ περιπολίες παρακολουθούν, τις κινήσεις των μετακινούμενων ανθρώπων, ελέγχουν τα ύποπτα οχήματα και μπορούν ίσως να συλλάβουν κάποιον εμπρηστή.
Η οργάνωση είναι πολύ εύκολη και δεν χρειάζονται ιδιαίτερες γνώσεις. Δεν θα ασχοληθούμε με τα της οργάνωσης. Αναφερόμαστε μόνο στην επιθυμία τη διαθεσιμότητα και την ανάληψη πρωτοβουλιών. Και προ πάντων την υπευθυνότητα.
Η πρόεδρος της κοινότητας του Καπανδριτίου, όταν ρωτήθηκε από τον δημοσιογράφο αν είχαν οργανωθεί κάποιες ομάδες περιφρούρησης, απάντησε με πολλή αφέλεια απάντησε: «Μα, φυσικά, είναι χωριό εδώ και οι άνθρωποι βγαίνουν έξω στην ύπαιθρο…». Δηλαδή, οι άνθρωποι του χωριού τις Κυριακές γυρίζουν στα χωράφια, στα δάση και κάνουν πικνικ στις χαράδρες. Και επειδή αυτό το κάνουν όλοι οι κάτοικοι είναι σαν να κάνουν περιπολίες. Και δεν φάνηκε να κοκκινίζει, όχι γιατί η τηλεοπτική εικόνα δεν μετέδωσε το ερύθημα, αλλά γιατί ήταν τόσο σίγουρη μέσα στην αθωότητά της.
Κάποτε, στα αρχαία χρόνια, ο Αίσωπος περνούσε έξω από ένα σπίτι και άκουσε έναν άγ-νωστο ήχο, σαν παράξενο τραγούδι. Κάνει έτσι και βλέπει μια νοικοκυρά να τηγανίζει στη αυλή της σαλιγκάρια. Ο παράξενος ήχος έβγαινε από τα σαλιγκάρια στο τηγάνι. Στην Κρήτη τα τηγανισμένα σαλιγκάρια το ονομάζουν «χοχλιούς μπουμπουριστούς». Η λέξη προέρχεται από αυτόν τον ήχο. Τότε ο Αίσωπος μουρμούρισε: «Των οικιών υμών εμπιπραμένων υμείς άδετε». Δηλαδή, «Ενώ τα σπίτια σας καίγονται, εσείς τραγουδάτε»…
Το παραπάνω editorial υπογράφει ο Γιώργος Μποτονάκης
Ψυχίατρος-Ψυχαναλυτής
ΠΗΓΗ : http://www.zougla.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου